Recensies

In 1972 verscheen Richard Foqués derde dichtbundel. Daarna bleef het bijna veertig jaar stil, tot in 2011 Te laat het landschap werd gepubliceerd. Sedert die terugkeer heeft Foqué nog drie bundels aan zijn oeuvre toegevoegd. In de nieuwste, Hier staan wij , treft de sobere, compacte taal en het picturale karakter van de verzen. Niet verwonderlijk voor een dichter die naam maakte als architect.

Schiferli legt in De man van vroeger iets bloot dat raadselachtig blijft: hoe de mens, bewust van het feit dat hij sterfelijk is, er naar streeft om gezien te worden, een naam te zijn, voort te leven in zijn werk. Al die moeite daarvoor! De zinloosheid ervan. De humor in deze poëzie heeft alles te maken met zijn heldere gevoel voor verhoudingen.

In Hoogste zomer laat de Co Woudsma, althans de díchter Woudsma, zich kennen als een gekweld man. Dat levert goede, soms heel sterke gedichten op, vooral omdat hij zijn stemming vaak op humoristische wijze weergeeft. De wereld is bij tijd en wijle onverdraaglijk, maar gelukkig is er een uitweg in de verbeelding. Woudsma schrijft schijnbaar zo eenvoudig, dat je de gedichten makkelijk te snel leest. Ze zijn echter vrijwel zonder uitzondering een nadere beschouwing waard.

Louis Couperus (1863-1923) leeft voort als een van onze grootste romanciers, maar hij had gedurende een groot deel van zijn literaire carrière ook de ambitie als dichter te slagen. Relatief lang voor de verschijning van zijn eerste grote romans publiceerde hij lyrisch werk: Een lent van vaerzen, 1884, Orchideeën, 1886. In 1895 verscheen als laatste bundel Williswinde.
Frans van der Linden maakt met ''O, gouden, stralenshelle fantazie!' Bloemlezing uit de poëzie van Louis Couperus' diens dichtwerk voor de moderne lezer toegankelijk.

Met haar Heerhugowaardse gedichten, de bundeling van de gedichten die zij van 2011 tot 2015 als stadsdichter schreef, toonde Inge Boulonois al aan als dichteres niet alleen veelzijdig te zijn, maar vooral ook veel oog te hebben voor vormgeving en lay-out.
In de even inventieve als originele manier waarop zij woord en beeld verbindt, draagt wat dit betreft ook haar onlangs verschenen bundel light verse Lichte en bonte gedichten een duidelijke eigen signatuur.

Laurens Hoevenaren, winnaar van de Turing Gedichtenwedstrijd 2014, schrijft poëzie die lekker weg leest. Maar net als bij eten gaan lekker en goed niet altijd samen.

Stefaan van den Bremt toont zich in zijn nieuwste bundel Kromzang een belezen dichter die niet geheimzinnig doet over de bronnen die hem inspireren, of dat nu een lied van Bertolt Brecht of een tekst van Octavio Paz is. Zijn oriëntatie reikt over verschillende taalgebieden en literaturen heen.

Trappen van Sebastiene Postma is een opmerkelijk debuut. De bundel bestaat uit 39 romeins genummerde gedichten, die tezamen een Engelse poëziegeschiedenis vormen en tevens persoonlijk gekleurde overdenkingen zijn over romantisch dichterschap, zowel in literair-historische zin – het accent ligt op de negentiende eeuw – als in het algemeen. Het is een zeer hechte bundel.
De persoonlijke symboliek is nadrukkelijk aanwezig, ook in de vorm. Net als de symbolisten aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw lijkt Postma daarin een manier te zoeken om het onzegbare zegbaar te maken.

De Russisch-Joodse dichter Joseph Brodsky (1940-1996) werd geboren in Sint-Petersburg, toen nog Leningrad. In 1964 werd hij, tijdens het eerste openbare proces tegen een schrijver in de Sovjet-Unie, veroordeeld tot vijf jaar dwangarbeid. Zijn strafperiode duurde uiteindelijk anderhalf jaar. In 1972 emigreerde hij naar Amerika en in 1987 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur. Brodsky keerde niet meer terug naar Rusland, stierf in 1996 in New York aan een hartinfarct en werd begraven in Venetië. De unieke positie in de wereldliteratuur die hij bij zijn overlijden innam, is in de afgelopen bijna twintig jaar alleen maar versterkt.
Kees Verheul stelde met Strohalmen voor de lezer een uitgebreide bloemlezing samen.