Recensies

Het eindigt zomaar ergens, de debuutbundel van Eric de Rooij, bevat twee soorten gedichten die sterk van karakter verschillen. De afdelingen ‘Knekelmuziek (in G-D-A-Es)' en ‘Vier Siciliaanse gedichten’ zijn opgedragen aan mensen voor wie hij bewondering heeft, zoals Rimbaud, Kavafis, Couperus, Warren, Reve, Bassani, Stefan Zweig. De overige drie cycli doen direct en persoonlijk aan en daarin is De Rooij op zijn best.

Met de in eigen beheer uitgebrachte bundel Als ik win verlies ik mijn reputatie als verliezer toont Rinske Kegel ons een verzameling van haar genomineerde gedichten uit de afgelopen jaren. Ze schuift ons aarzelend haar prijstrofeeën in beeld. Kegel heeft de gedichten min of meer in een lijn gezet met bepaalde ontwikkelingsmomenten in het leven van een jonge vrouw. In die zin valt er in deze kleine bundel enige inhoudelijke samenhang vast te stellen

Marwin Vos putte voor haar gedichten in Oorlogspaarden tot in de buitenwijken uit het nieuws, de wetenschap, economie, astronomie en verhalen over overconsumptie... Na elk hoofdstuk worden de vrije verzen afgesloten met notities, die de eerdere gedichten van kanttekeningen voorzien. Omdat dit zelf bijna prozagedichten zijn, geven ze deze bundel een uniek karakter. Een bundel met een bijzondere politieke, actuele toets maar daarom niet makkelijk te duiden.

De nieuwe bundel van Thom Schreijer, Een feest van afzien, bevat uitsluitend gedichten van veertien regels – wat niet betekent dat het sonnetten zijn. Een groot aantal begint met de introductie van een man of vrouw: ‘Een man staat elke avond voor zijn raam’, ‘Een man loopt mee in een demonstratie’, ‘Een man zit op de rand van een vreemd bed’, ‘Een vrouw, gedreven fotografe, overziet het beeld’.

In 1972 verscheen Richard Foqués derde dichtbundel. Daarna bleef het bijna veertig jaar stil, tot in 2011 Te laat het landschap werd gepubliceerd. Sedert die terugkeer heeft Foqué nog drie bundels aan zijn oeuvre toegevoegd. In de nieuwste, Hier staan wij , treft de sobere, compacte taal en het picturale karakter van de verzen. Niet verwonderlijk voor een dichter die naam maakte als architect.

Schiferli legt in De man van vroeger iets bloot dat raadselachtig blijft: hoe de mens, bewust van het feit dat hij sterfelijk is, er naar streeft om gezien te worden, een naam te zijn, voort te leven in zijn werk. Al die moeite daarvoor! De zinloosheid ervan. De humor in deze poëzie heeft alles te maken met zijn heldere gevoel voor verhoudingen.

In Hoogste zomer laat de Co Woudsma, althans de díchter Woudsma, zich kennen als een gekweld man. Dat levert goede, soms heel sterke gedichten op, vooral omdat hij zijn stemming vaak op humoristische wijze weergeeft. De wereld is bij tijd en wijle onverdraaglijk, maar gelukkig is er een uitweg in de verbeelding. Woudsma schrijft schijnbaar zo eenvoudig, dat je de gedichten makkelijk te snel leest. Ze zijn echter vrijwel zonder uitzondering een nadere beschouwing waard.

Louis Couperus (1863-1923) leeft voort als een van onze grootste romanciers, maar hij had gedurende een groot deel van zijn literaire carrière ook de ambitie als dichter te slagen. Relatief lang voor de verschijning van zijn eerste grote romans publiceerde hij lyrisch werk: Een lent van vaerzen, 1884, Orchideeën, 1886. In 1895 verscheen als laatste bundel Williswinde.
Frans van der Linden maakt met ''O, gouden, stralenshelle fantazie!' Bloemlezing uit de poëzie van Louis Couperus' diens dichtwerk voor de moderne lezer toegankelijk.

Met haar Heerhugowaardse gedichten, de bundeling van de gedichten die zij van 2011 tot 2015 als stadsdichter schreef, toonde Inge Boulonois al aan als dichteres niet alleen veelzijdig te zijn, maar vooral ook veel oog te hebben voor vormgeving en lay-out.
In de even inventieve als originele manier waarop zij woord en beeld verbindt, draagt wat dit betreft ook haar onlangs verschenen bundel light verse Lichte en bonte gedichten een duidelijke eigen signatuur.