Recensies

Volgens de rugtekst zou Het gebroken woord van Adam Foulds een magistrale bespiegeling zijn over volwassen worden in tijden van geweld, waarin de pijn en dilemma's heel tastbaar worden gemaakt. Hoe kan het dat de gerenommeerde vertalers het inferieure van deze 'poëzie niet gezien hebben? De bundek komt regelrecht uit het sentimentele hart van de bouquetreeks.

Gerry van der Linden zegt in Stadswild veel, met weinig woorden. Ze neemt waar en geeft weer in kale gedichten. In veel gevallen overstijgt ze hiermee niet het niveau van fraaie ansichtkaarten. Met enkele gedichten weet ze de lezer wel te raken.

Judith Herzberg bundelt in 111 Hopla's een groot deel van haar korte gedichten. Ze introduceert met de hopla geen nieuw dichtgenre; het is de wat baldadige aanduiding voor het speelse en spontane karakter van deze verzen, iets 'Huup, huup, Barbatruc'- achtigs, iets wat zij in 'Wel en niet' 'het tierlantijnse schrijven' noemt, een soort dichterlijk 'kopjeduikelen'.

Een voorplat met een illustratie uit de Epistolae van Descartes, een motto van Hadewijch (Alle dinge sijn mi te inge. Ic ben so wijt) en de opdracht 'Voor Washoe, Kanzi, Koko & Congo', drie 'talige' apen en een schilderende aap - welkom in Het aaahh & ooohh van de verbonaut, de nieuwe bundel van de onverslijtbare Sybren Polet. Als iemand bewijst hoe je geestelijk fit kunt blijven door het aangaan van intellectuele uitdagingen, is hij het wel. Nu maar hopen dat dit ook voor zijn lezers geldt.

Als er iets opvalt aan de poëzie van Stijn Vranken, dan is het hoe hij thuis is in zichzelf. Hij hanteert de taal met verbluffend gemak en trefzekerheid. Zijn taal is helder, maar nooit simpel. Hoewel je je gemakkelijk in zijn poëzie kunt vinden, schrijft hij een volstrekt eigen wereld, waarin je een prachtige samenhang kunt ontdekken. Om je werkelijk over te verbazen: zo weinig woorden, en zoveel te zeggen. In Maak plaats van mij hoor je de stem van een zeldzaam complete woordkunstenaar.

Bij K. Schippers heeft ook in de nieuwe bundel Fijn dat u luistert de werkelijkheid niets vanzelfsprekends – al vanaf 1958 niet, het jaar waarin Barbarber verscheen. Zijn werk vormt een nooit eindigend onderzoek van het schijnbaar gewone en dat blijft boeien. Er is geen samenhang in de dingen, zegt hij. Die brengen we zelf aan.

Het literaire tijdschrift Liter is bezig aan zijn zeventiende jaargang en voor het eerst heb ik er nu een aflevering van in handen - de jongste, die van juni. Als de inhoud van dit nummer maatgevend is, heb ik al die jaren iets gemist, want het blijkt een blad te zijn waaraan zorg wordt besteed, zoals wat betreft inhoud als presentatie.

Louis Radstaak schrijft in Lawaai!! poëzie; die sterk beınvloed is door het futurisme. Maar Radstaak verliest zich in de veelheid van interessante, van internet geplukte fenomenen die zijn uiterlijke leven behelzen. Wat ontbreekt is 'binnenkant'.

Wie Remco Campert in zijn columns in de Volkskrant volgt (na zijn herneming van Somberman is hij daar zelfs zelfs twee keer per week aanwezig), weet dat hij vaker dan vroeger terugkijkt en regelmatig zomaar wat in eigen werk bladert en dan naar aanleiding van wat hij opdiept, herinneringen ophaalt. Het zijn vaak aardigheidjes, anekdotes, maar hoe pretentieloos hij ze ook presenteert, ze hebben altijd een ondertoon van ernst en melancholie. Precies wat je ook aantreft in het eerste gedicht van de nieuwe bundel Licht van mijn leven.