Recensies

In Dat ben jij toch weet Jannah Loontjens te raken door haar bijna cerebrale benadering. Haar gedichten combineren observaties en gedachten in een verrukkelijk spel met verrassende uitkomsten.

In Stemmen van Den Haag, een vertaling door Frans Blom en Ilja Leonard Pfeijffer van Haga Vocalis van Constantijn Huygens, blijkt hoe springlevend de poëzie van Huygens nog is. Een voorbeeld voor alle hedendaagse stadsdichters.

Over Harry Vaandragers romandebuut Aan barrels schreef Piet Gerbrandy: ‘De grofheid van de taal, de brute kracht van de beelden en de walging van het bestaan spatten de lezer tegemoet.’ Drie kwalificaties en evenzovele aanbevelingen, zal de uitgever gedacht hebben en hij plaatste de uitspraak op het achterplat van Koprot, de verhalenbundel waarmee Vaandrager de weg die hij met Aan barrels insloeg, vervolgt.

Emily Kocken (New York, 1963) schreef enkele jaren poëzierecensies voor Meander. Nu debuteert ze met de lijvige roman Witte vlag. Een intelligent geschreven, ontregelend boek.

Van dichter, bloemlezer, uitgever, redacteur, criticus, publicist Chrétien Breukers verscheen Het eerste gedicht, een ruime selectie van de artikelen die hij voor Contrabas schreef over eerste gedichten van Nederlandstalige bundels. De ondertitel luidt 'Over het lezen van poëzie', en dat is precies waarin Breukers je in deze boeiende bundel voorgaat.

DichtSlamRap 2013. In de inleiding van deze verzamelbundel (de tiende, met daarin ook alle winnaars sinds 2004) schrijft juryvoorzitter en voormalig winnaar Acg Vianen: 'De dichters hebben hun stem met inkt gespoeld en de woorden gezet op verwondering'.

Henk Ester lijkt in Bijgeluiden twee dichtbundels tot één te hebben gesmeed: een matige, wisselvallige bundel waarin het cerebrale overheerst, waarin quasi-filosofische ideeën staan over muziek en kunst en waarin de poëzie zoekend en goeddeels beschrijvend is – en een betere bundel met een nadruk op natuur, met een intensere, meer poëtische beleving, met een grotere urgentie en een spannendere benadering van kunst en muziek.

Bij enkele gedichten uit Miriam Janssens Voeten in vandaag dacht Levity Peters: ze kan het dus wel. Het waren de gedichten met de minste fratsen, waarin ze niet probeerde om interessant te schrijven. Soms vond hij ze dan zelfs muzikaal.

In Les-Stof van L.F. Rosen zijn de gedichten zo uiteenlopend van onderwerp en toon, zo onhelder van gedachtevorming, dat zij nauwelijks beklijven. De dichter blijft steken in onvoldoende doorgewerkte observaties en te ingewikkelde taalconstructies en bedachte beelden.