Recensies

Kees Engelhart schreef met Dagen van van Putten een hilarisch boek. Alle hoofdpersonages luisteren Bach, roken, verdrinken hun onbehagen, en strijden op hun manier tegen het onrecht. Soms lopen hun verhalen zo in elkaar over, dat zij één en dezelfde persoon lijken te betreffen. Allemaal zijn ze van goeden wille, onbuigzaam ten opzichte van de kwaadwillenden, en vol goede hoop op de goede afloop.

In Waar we wonen dompelt Thomas Möhlman ons onder in een wereld, waarin details belangrijk zijn. Hij vangt de details in woorden waaromheen hij nieuwe, aangename en duizelingwekkende werelden creëert. De bundel bestaat uit een aantal cycli. De cyclus 'Achter de wolken' is in zijn geheel uitgegeven als Halverwege Chapbook, met als titel Haven.

Piet Gerbrandy is de ideale lezer van de poëzie van Hans Faverey. Het is fascinerend hem in Een vlok duisternis. De poëzie van Hans Faverey als ritueel proces in zijn zoektocht naar betekenissen te volgen, een genot zijn toelichtingen en parafrases te lezen. Hij heeft een scherp oog voor de fundamentele meerduidigheid van dit werk, lijkt, erudiet als hij is, iedere intertekstuele referentie of allusie - bijbels, klassiek, of anderszins literair - op te merken en maakt daarbij ook voortdurend duidelijk hoe functioneel bepaalde formele kenmerken zijn. Hij gaat daarbij even intuïtief als rationeel te werk. Voorzichtig, soms bijna weifelend, tegelijk toch ook zeer stellig.

Woordspel, inventiviteit, zeggingskracht, deze poëzie heeft het allemaal. Emotioneel elan, en volledige beheersing van de taal, zonder enige remming. In Machandel is het talent van Annelie David onmiskenbaar.

Toen Arthur Docters van Leeuwen maart 2006 in het literaire tijdschrift Kinbote twee gedichten publiceerde, trok dat, hoewel het hier een bekende naam uit de wereld van de hogere ambtenarij en de rechterlijke macht betrof, bovendien iemand die gedurende een langere periode nogal prominent in het nieuws was geweest vanwege een breed uitgemeten richtingenstrijd met justitieminister Sorgdrager, toch betrekkelijk weinig aandacht. Nu, met de verschijning van Weggewaaid is dat wel anders.

Paren is een bundel erotische gedichten van Victor Vroomkoning. Hij weet zoetigheid en ranzigheid te vermijden en doet de lezer glimlachen en zelfs grinniken. Een verzameling tedere en vrolijke gedichten.

Wanneer we de poëzie van Anouk Smies lezen, dan valt op dat ze niet op een brede groep lezers is gericht. Het is geen eenvoudige, eenduidige poëzie. Het lijkt haar in Citaten van een roofdier vooral om dynamiek te gaan, om de energie die zij met woorden kan oproepen.

In ‘Liever niet’, antwoordt de liefde van Al Galidi gaat het metaforisch bombardement op een zeker moment zijn beeldende kracht en uitwerking missen. Na zesenveertig liefdesgedichten met al hun lief en leed, genot en pijn, zelfbeklag en zelfverheerlijking is het allemaal een beetje te veel van het goede, en vooral maar meer van hetzelfde. Niettemin: Al Galidi schreef een bundel waarin hij de verliefdheid op een on-Nederlandse wijze in helder taalgebruik fris oppoetste.

Wat Hotel Eden van Huub Beurskens mist, is urgentie. De dichter is zich op zijn manier bewust van de vergankelijkheid, geniet van het leven en wil al de zaken waarvan hij houdt voor ons vastleggen, en voor het nageslacht. De meeste gedichten lezen licht en plezierig. Het is hoofdzakelijk 'feel good'-poëzie.