Recensies

In haar eerste recensie voor Meander bespreekt Britt Corporaal ‘Anker Kruis Hart’ van Sofie Verdoodt. Volgens haar leest de bundel als een puzzel: ‘Er is veel symboliek en niets is eenduidig. Het persoonlijke en het emotionele is altijd aanwezig, maar vaak verhuld. Dat maakt deze bundel ontzettend interessant.’

Debuteren als je de tachtig al bent gepasseerd, Anna van der Laan doet het met de bundel ‘Brief van een lichtmatroos’. Maurice Broere komt tot de slotsom dat het luchtig beschrijvingen zijn: ‘Verwacht geen cryptische en diep filosofische poëzie of allerlei vormexperimenten, maar toegankelijke gedichten in begrijpelijke taal.’

Hettie Marzak bespreekt de bundel ‘Voor je er iets in ziet’ van Marjet Cliteur, waarin volgens haar de angst overheerst: ‘Om die angst te kunnen constateren, zijn observaties nodig, waaruit vervolgens al dan niet juiste aannames gedaan worden. En die observaties, die vormen de kracht van deze bundel.’

Bart Moeyaert zit veertig jaar in het vak en om dit te vieren werd de bloemlezing ‘Dat alles over liefde gaat’ uitgegeven. Ester Naomi Perquin koos de gedichten uit. Peter Vermaat bespreekt de bundel: ''Moeyaert is een meester in het schrijven vanuit de inversie, de ontkenning van wat er zijn moet: hij maakt iets zichtbaar door te beschrijven wat er ‘niet’ is.''

Volgens Jan van Gulik legt Anouk Smies in de bundel ‘mijn cloud, die de uwe’ is, de ongenuanceerdheid van de wereld binnen de data bloot: ‘Een origineel inzicht in de invloed van technologische ontwikkeling op het mens-zijn. Associaties volgen kort op elkaar, waardoor de lezer in het brein van de mediaverslaafde kijkt.’

Met haar bundel ‘wilde dood’ won Marwin Vos De Grote Poëzieprijs 2023. Volgens Kamiel Choi maakt de inhoud van de bundel ‘een indrukwekkend universum voelbaar, waarin het zwaartekrachtcentrum de zelfdoding is.’ Tevens concludeert hij: ‘Het is ingewikkelde poëzie voor scherpe lezers die geboeid zijn door het verband tussen rouw en taal.’

Vera Steenput debuteert met de bundel ‘Sterke schoenen’. Herbert Mouwen vindt het een sterk debuut: ‘Het is een zorgvuldig samengestelde bundel met toegankelijke gedichten, die geschreven zijn met een vlotte pen in een helder taalgebruik. De lezer moet echter op zijn hoede zijn, want zoals bij veel dichtbundels het geval is, geldt ook hier: schijn bedriegt.’

Jeroen van Wijk bespreekt de bundel ‘Waarom het leven in een witte jas sneller gaat’ van Erik Solvanger: ‘Zowel inhoudelijk als technisch zit deze bundel knap in elkaar. De diepere laag over trauma en verwerking is uitstekend opgebouwd en weet met overtuiging een ontroerend, maar hoopvol gevoel los te brengen.’

Onno-Sven Tromp bespreekt de nieuwste bundel van Lilian Zielstra: ‘’De meeste gedichten in ‘Mijn dochter draagt een steen’ zijn te karakteriseren als zacht en lieflijk, maar aan die eigenschappen gaat deze bundel bijna ten onder. Het zijn gedichten waaraan je je geen buil kunt vallen. Door zulke poëzie word je als lezer langzaam in slaap gewiegd.’’