Recensies

De vierde bundel van Saskia Stehouwer, ‘wonen op de rand van het wonder’, kan volgens Tom Veys, laag na laag worden ontdekt: ‘Saskia Stehouwer ontdekt poëzie in opmerkelijke invalshoeken. De taal speelt hierbij een hoofdrol, de taal wordt een middel, een zoektocht. De sterkte van deze dichter ligt in het filosofische, het ontdekken, het wonderlijke.’

De eerste uitgave dit jaar van ‘Het Liegend Konijn’ , onder redactie van Jozef Deleu, wordt besproken door Maurice Broere. Het is een aantrekkelijke presentatie van de hedendaagse poëzie. ‘Het geeft een prachtig overzicht en vormt een aanleiding om bepaalde dichters in de gaten te houden en hun werk misschien wel aan te schaffen. Als recensent voel je je als een kind in een speelgoedwinkel: je weet niet welk gedicht en welke dichter je moet kiezen.’

‘Een licht aantikken maar’ is het resultaat van dichter en samensteller Diederik De Beir die bevriende dichters vroeg om haikugedichten te schrijven bij ‘Het Lam Gods’, het beroemde Gentse altaarstuk van de gebroeders van Eyck. Jeanine Hoedemakers concludeert: 'Omdat de haiku’s telkens in drie talen- in totaal behelst de bundel 10 talen - op een pagina staan, is het ook nuttig voor de taalontwikkeling. Leerkrachten en liefhebbers van haiku en kunst, met name religieuze kunst wellicht, kan ik deze goed verzorgde bundel van harte aanbevelen.'

De debuutbundel ‘honger, heteronormativiteit & het heelal’ van Lies Gallez staat vol met stel-je-voor-gedichten die verbeelding oproepen. Inhoudelijk is er voor Herbert Mouwen moeilijk een lijn in te ontdekken. Veel meerkeuzeantwoorden en opsommingen. ‘De gedichten worden lijstjes met erupties, die niet lijken op enige vorm van poëzie. De gedichten zijn wat de vorm en de presentatie van de inhoud betreft teveel van hetzelfde.’

Hans Franse vindt de bundel ‘Filigraan’ van Steven Van Der Heyden getuigen van een hoog niveau: ‘Bij de eerste lezing trof ik gedichten aan, zorgvuldig geschreven; bijna altijd was het juiste woord getroffen. Hoe vreemd het ook klinkt: ik ervoer een trefzekere aarzeling. Er is hard gewerkt aan deze poëzie en vermoedelijk veel geschrapt in het proces van schrijven, waardoor een grote compactheid optreedt.’

In de bundel ‘Lievegedicht’ van Joost Oomen viert het absurdisme hoogtij. Volgens Onno-Sven Tromp kan Oomen excelleren op de vierkante millimeter met zijn poëzie. ‘Geen onderwerp zo gek of Oomen weet er met veel fantasie en lichtvoetige associaties een gedicht van te maken. De liefde van de dichter gaat duidelijk door de maag. Er staat in de bundel bijna geen enkel gedicht waarin geen eten of drinken voorkomt, variërend van pudding tot ananaszee en van lolly’s tot roomboter.’

Nouri Al-Jarrah wordt gezien als een van de invloedrijkste dichters in de Arabisch sprekende wereld. Met de vertaling van zijn bundel ‘Een boot naar Lesbos’ uit 2016, is hij voor het eerst in het Nederlands te lezen. Het werd geschreven toen duizenden Syriërs over de Middellandse Zee vluchtten voor het geweld in hun land. Hettie Marzak vindt het indrukwekkende poëzie: ‘De poëzie van Al-Jarrah is verweven met mythologie, volksverhalen, politiek en geschiedenis.’

De verzameling kort bestek in de bundel ‘De vlucht van de levenloze libellen’, zou moeten leiden tot eeuwige verte, maar dat is niet het geval volgens Peter Vermaat: ‘Naar mijn gevoel blijft het in deze bundel allemaal teveel aan de oppervlakte. De taal is te beschrijvend, teveel vrijblijvend en te weinig aangrijpend. De dichter springt op iedere pagina weer in een nieuwe uitdossing uit zijn verkleedkist, maar blijft vervolgens draaien en buigen, blijkbaar in de verwachting van applaus.’

Zelden zal een bundeltitel zó letterlijk genomen kunnen worden als die van de nieuwe bundel van Erik Jan Harmens: ‘de man die blauw werd’, zegt recensent Ivan Sacharov. Maar ook: ‘tegelijkertijd zit er iets anders in die titel, iets wat zich aan dat letterlijke (letterlijk) onttrekt. Taal laat zich niet onder één noemer vangen. Net als een mens, trouwens. De kracht van hun directheid – of moet ik zeggen eerlijkheid? – maakt deze insisterende gedichten soms heel sterk.’