Recensies

Johan Reijmerink bespreekt de nieuwste bundel van Tjitske Jansen: ‘Iedereen moet ergens zijn’. Zij gebruikt vroegere levenservaringen om zich te verdiepen in de zin van haar leven. ‘Jansen beschikt over een associatieve geest, een wispelturige verbeelding, een sterk ontwikkeld gevoel voor absurditeit en een groot inlevingsvermogen om de geest van kinderen en volwassenen binnen te dringen.’

Carl De Strycker stelde een bundel samen ‘Met Heldere Verf en Verlangen’ door Dichters bij Raveel, waarin de gedichten een dialoog aangaan met een werk van Raveel. Wim Platvoet ging op onderzoek uit: ‘De hamvraag voor iemand die deze gedichten leest is natuurlijk: kijkt hij tijdens het lezen voortdurend naar het werk van Raveel, dat zo prominent is afgebeeld, of leest hij tijdens het kijken voortdurend het gedicht? Denken zijn ogen of kijken zijn hersenen?'

Vandaag besteedt Peter Vermaat in een tweeluik aandacht aan Lucebert ‘vaarwel – achtergelaten gedichten’ en aan Hendrik Marsman ‘Ik die bij sterren sliep – Verzamelde verzen’. Lucebert, voorman van de Vijftigers, wordt beschouwd als een van de grootste Nederlandstalige dichters van de twintigste eeuw. Marsman geldt als de belangrijkste Nederlandse vertegenwoordiger van het expressionisme in de vooroorlogse poëzie. Peter Vermaat: ’’Deze beiden zijn zonder twijfel de ware dichters des vaderlands. Juist omdat ze boven alles verrukt waren van taal en bij dat ‘vaderland’ zo hun bedenkingen hadden.”

Sinds wanneer komt Shakespeare op de tweede plaats, vraagt Hettie Marzak zich af bij de vertaling van de ‘Sonnetten van Shakespeare’ door Jules Grandgagnage, waar de vertaling eerst komt en dan pas het origineel. ‘Maar de inhoud van de vertalingen is gelukkig niet zo amateuristisch als de bladverdeling ervan. Jules Grandgagnage heeft zich met respect voor Shakespeare over diens sonnetten gebogen. Deze bundel is goed leesbaar en een waardevolle aanschaf voor iedereen die zich in de sonnetten wil verdiepen.’

Op de leeftijd van twintig jaar publiceerde Menno Wigman zevenentwintig vertaalde gedichten uit de bundel ‘Les Fleurs du mal’ van de Franse dichter Charles Baudelaire. Herbert Mouwen over de nieuwe uitgave van ‘De bloemen van het kwaad’: ‘’Deze bundel is ‘Plus éclatantes et plus belles’ of zoals Wigman dit vertaalt – let daarbij op het woord ‘Nu’ dat toegevoegd is – ‘Nu zoveel mooier dan voorheen’. Deze dichtbundel, waar op de linker bladzijden de Franse gedichten en op de rechter de Nederlandse vertalingen zijn afgedrukt, is tot in de puntjes verzorgd.‘’

Martijn Benders vindt dat over politiek schrijven betekenisloos is wanneer er alleen open deuren worden ingetrapt. Over de bundel ‘Demerararamen’ van Antoine de Kom zegt hij: “Hij presenteert aan de lezer wat voor gekte hij zoals zelf om de oren krijgt, vooral via de krant, maar nergens wordt de poëzie lyrisch, filosofisch of daadwerkelijk politiek. En dat is als het op poëzie aankomt nu juist echt het kwaad. Wat rest is een postmoderne bundel vol 'flarden' waarmee enkel de suggestie van politieke betrokkenheid wordt gewekt.”

De nieuwe bundel 'In mijn mand' van de Dichter des Vaderlands Lieke Marsman prikkelt de verbeelding van recensent Kamiel Choi: ‘Het voelt alsof je een goed gesprek voert met een vriendin die intensiever heeft geleefd en daar nauwkeurig over kan vertellen. De bundel is een grondige zelfreflectie over de eindigheid van het bestaan. Een nauwkeurig gecomponeerde hartenkreet dooraderd met mooie en verrassende poëtische observaties.’

‘Hoe verschillig’ is de vijfde bundel van Marjoleine de Vos, vol met warme en fijnzinnige poëzie in de herkenbare stijl van De Vos. Janine Jongsma: ‘Het lijkt alsof - terwijl ze schrijft – zij een hink-stap-sprong maakt in haar hoofd waardoor haar poëzie wint aan gelaagdheid. Ze hinkt vanuit een gedachte het gedicht binnen, stapt rond in die gedachte en neemt dan een sprong waardoor de lezer in een (verrassende) wending wordt meegenomen.’

Hoewel Peter Vermaat het vakmanschap van Roland Jooris in de bundel ‘Vertakkingen’ onderkent, mist hij de suggestie waarmee de taal het onzegbare oproept: ‘De poëzie van Jooris is graatmager, gevild en ontvleesd, uiteindelijk uitgebeende schraalte. Ondanks de titel is er geen enkele sprake van vertakkingen, integendeel.'