Gedichten
Eric van Hoof
Het Plein der Leegte I (Grebbelinie)
Er huizen woorden in deze steen,
maar geen mens, geen dier die hier
alleen loopt te zoeken naar een naam.
Er speelt wind op deze vlakte.
Dit stuk afstervend beton ingeklemd tussen
muren die groen uitgeslagen kalmte voelen.
Er zijn planten die kleven, kleine dieren
die daarvan leven en kinderen die beven
bij de verhalen van kogelgaten.
Een persoon rent, hapt vissen van stilte,
die smachten naar vocht, als sluizen
die wachten op water tussen liniedijken.
Water, ja water vormt dit om
tot een Grebbelinie,
tot een plein van leegte.
Maar bovenal is er stilte, sssst,
de wind waait als de wereld draait
en de linie onveranderd zijn schouders ophaalt.
‘Het maakt niet uit,
het geeft echt niet,
ook dit zal vergaan.’
Als het regent stroomt het water
en de vissen uit mijn mond
kunnen dan ademen.