Edith de Gilde – Vleugels van cement
In Vleugels van cement toont Edith de Gilde een grote beheersing van haar materiaal. Taal is dienstbaar, maar wordt nooit ondergeschikt. De Gilde heeft het talent haar gedichten als volkomen vanzelfsprekend te laten overkomen. Zij is nooit cynisch of bitter of zelfs maar onverschillig, al brengt haar nuchterheid wel een zekere distantie mee die aan een haast klassieke gemoedsrust doet denken.
Joop Leibbrand stelt vast: een rijke en wijze bundel.