Bij enkele gedichten uit Miriam Janssens Voeten in vandaag dacht Levity Peters: ze kan het dus wel. Het waren de gedichten met de minste fratsen, waarin ze niet probeerde om interessant te schrijven. Soms vond hij ze dan zelfs muzikaal.
In Les-Stof van L.F. Rosen zijn de gedichten zo uiteenlopend van onderwerp en toon, zo onhelder van gedachtevorming, dat zij nauwelijks beklijven. De dichter blijft steken in onvoldoende doorgewerkte observaties en te ingewikkelde taalconstructies en bedachte beelden.
Suzanne Binnemans beschrijft in Omwille van het bloed de relatie van een dochter met haar ‘door drank getormenteerde vader’. Het is de vraag of de dichteres erin geslaagd is om voldoende afstand te bewaren tot haar onderwerp.
De gedichten in Dichter bij de dagen van Antoinette Sisto gaan over ziekte en dood van een geliefde. Wat is poëzie een wreed medium voor zulke zaken. Ze dwong de dichteres om haar gevoelens en ervaringen in een vorm te gieten die ver af staat van de meedogenloze werkelijkheid, en om haar emoties zo levend mogelijk te verwoorden. Zo werd het bovenal een liefdesbundel.
(advertentie)