Gedichten
Franco Loi
Ik weet niet meer of, ergens hier in Milaan,
een plein lag onder een tijdloze lucht,
waar ik om een hoek probeerde heen te gaan
en de mensen in de regen gingen langs als wind.
En om de hoek leek de witte blouse van een vrouw
op mij te wachten, en toch was er niets.
Het tijdloze plein, een moede vrouw,
mannen die in gevoel gevangen leven.
Ik weet niet waar ik was. Er was een bank
en ik die daar tussen de mensen liep,
en die hoek daar, waar je nooit aankwam,
was het leven dat je uit de verte voelde.