Levity Peters over ‘Het zakboekje van het pijnboombos’ van Francis Ponge: ‘Er is geen dichter met wie ik zoveel plezierige uren heb doorgebracht als Francis Ponge. (…) Ponge is in ons taalgebied ‘de dichter der dingen’ genoemd. (….) Wat was die dichter goed! Ik ken niemand die dichter aan de essentie raakt ‘van de dingen’ waar het om gaat.’ De vertaling is van Christian Hendrikx.
Paul Soete (1956) werd geboren in Oostende en woont daar nog altijd tussen zon en zee. Behaalde meerdere prijzen in de poëziewedstrijden van Harelbeke, Tongeren en Oostende, en won de Concept poëzieprijs. Hij publiceerde Van de rug af gezien (2016, in eigen beheer), een reeks beeldgedichten over schilderijen, sculpturen en foto’s in musea en steden, en Karl Houtteman, photography & Paul Soete, gedichten (2017, ZigZag), waarin de ruimte van de zee centraal staat. Een aantal gedichten verschenen ook in Poëziekrant en Het Gezeefde Gedicht. Zee, beeldende kunst en muziek zijn de vaste compagnons de route. foto: Yvon Poncelet Nachtwandelaar […]
Herbert Mouwen las ‘Witheet nadert de ijsberg. Verzamelde gedichten’ van Andreas Oosthoek. Volgens de dichter zelf gaan zijn gedichten ‘over de durende vermenging van fantasieën met de ijzingwekkende werkelijkheid’. Mouwen herkent dit, maar het kost hem soms moeite om inhoudelijk die verbinding te duiden. ‘Dan begint (…) het spel van grip krijgen op de tekst door beelden te associëren, verschillende gedichten naast elkaar te leggen en de (andere) betekenissen van woorden op te zoeken.’
Nelleke Lamme-den Boer (1955) is schrijfdocent en ongebundelde dichter. Ze geeft vanuit haar bedrijf Tekstkwartier in Amsterdam cursussen en workshops creatief schrijven. Ze slentert graag in noord Friesland langs de zeedijken. foto: Anja Robertus wantij wantij warrelt over je naakt in slik gedrenkt karkas het geeft niet dat je vroeger veren droeg de wind ronselt een dekbed van losgeslagen zeekraal men overwintert hier zo diep de weerbarstige muur je moet eerst het cement tussen de stenen uitlikken je kapotte handen vuil maken de kieren toefluisteren de vrijheid in- en uitademen tot het gat groot genoeg is dan geef […]
Peter J.R. Vermaat vindt ‘niets = iets’ van Wouter Godijn ronduit slecht: ‘Een gedicht moet de lezer onraad laten ruiken, hem terug lokken naar de taal om de bron van de verdenking op het spoor te komen en bij herlezen nieuwe raadsels scheppen. Daarvoor is muzikale taal nodig, het verschuiven van de betekenis door klank en ritme, zodat er nooit staat wat er staat en niet staan zal wat er stond. (…) Anders dan de uitgever ons wil doen geloven, is Godijn niet de taalgeneraal die met zijn woordenleger de Nederlandse poëzie onderwerpt, maar laat hij eerder de exercities van een kletsmajoor zien.’