Mark de Kok (Utrecht, 1956). Naast zijn praktische bezigheden in de gezondheidszorg is het dichten voor hem altijd belangrijk geweest om zijn verwondering over het leven richting te geven. Driemaal kwam een gedicht in de top 100 van de Turing Gedichtenwedstrijd.
Hij is onlangs geslaagd voor het eerste jaar van de vakopleiding schilderkunst aan de Klassieke Academie te Groningen.
foto: Jan Joost Ooms
Verdwijnpunt
Alles ontkwam aan een verdwijnpunt
zonder horizon.
Rechten vluchtten, kromden zich
en gaven ruimte
aan de moeder aller vragen:
vanwaar dit perspectief?
Maar een moeder moet je niet vragen
Voor wie zij haar kinderen maakt.
Vlucht zonder grond
De trein staat stil,
een zwaan heeft zich tussen
de rails in de zon gedrapeerd.
Vliegtuigen wachten echter niet
en na een half uur lijkt mijn vakantie
uit te stappen.
Bij een dubbele espresso verbeeld ik me
een door zwanen gekaapte trein.
Maar deze kaping vervliegt bij die van ons.
Zelfs onze dood hebben wij gekaapt
als een vlucht zonder grond.
Een blik in de ruimte volstaat
Dat de oerknal aanvankelijk in mijn handpalm paste,
betekende niet dat er iets maakbaar was.
Die eerste blik was een vergissing
waar we het nu nog over hebben.
Maar terugkijkend kan ik er wel begrip voor opbrengen
dat het geheel op zo’n manier uit elkaar vliegt,
dat hij nooit helemaal gereconstrueerd
en dan natuurlijk door de vingers gezien kon worden.
