Meandermagazine

‘Onvolledig alfabet’ van Annelie David is een eerbetoon aan haar grootmoeder. Hettie Marzak geeft aan dat de gedichten zijn voortgekomen uit herinneringen en associaties, verbonden aan taal en klank. De thema’s zijn het verlies van taal en plek met respect voor de natuur. Marzak concludeert: ‘Deze prachtige, verstilde bundel van David roept een gevoel op van weemoed, van nostalgie, van een onbestemd verlangen.’

Gerlinde Weze schrijft vanuit inlevingsvermogen, wat naast gedeeld ook draaglijk maakt. Schrijven was het enige dat haar na de dood van haar kind troost kon bieden. Door over haar dochter te schrijven bleef ze levendig. Eenvoud van vorm en klare taal past er vanzelf bij. Empathie maakt het direct. Haar gedichten leven in symbiose met muziek. Ritme en woord zoeken elkaar van nature op.

‘Achter het glas’ is de zesde bundel van Onno Kosters. Volgens Taco van Peijpe staat de bundel vol met taalplezier: ‘Op het eerste gezicht leek mij deze poëzie moeilijk te doorgronden, maar na een paar keer herlezen liet ik de vergeefse speurtocht naar diepere betekenis varen om onbekommerd te genieten van het meeslepende ritme, de scherpe observaties en het vaak verrassende taalgebruik.‘

Hoe belangrijk is het dorp waarin je opgroeit? Voor de poëtische reis van Wim van Til vrij bepalend. Er waren twee boekhandels die in januari allebei uitverkoop hielden. In één van de twee, Boekhandel De Graafschap heette die in zijn herinnering, kocht hij op 21 januari 1972 zijn tweede en derde bundel. Beide kostten slechts 75 cent, dus niet echt een aanslag op zijn zakgeld.

Paul Roelofsen bespreekt ‘De onderkant’ van Anna Enquist: ‘Haar onderwerpen betreffen de elementaire gevoelens in ons bestaan; vreugde, verlies, veiligheid, liefde, de dood en rouw, zij spelen in haar gedichten een belangrijke rol. Dit zou haar poëzie zwaar kunnen maken maar haar woordkeuze en lichte toonzetting zijn zodanig dat de lezer zowel tot het doorleven van de teksten wordt uitgenodigd als te worden geraakt door de dramatiek die eronder schuilt.’

Elke kunstenaar interesseert Hans Franse ook als mens; vaak zocht hij contact. Zo ook met de groot graficus en gevoelig dichter Jan Montijn. Een man die door een menselijke rijping, na een lange, zware weg, een zeer humaan kunstenaar werd. Het is geen grote poëzie, maar wel een zuivere uitdrukking van een bewogen gevoel. Er zit een element van schaamte in naast iets oosters.