Meandermagazine

Dertig kersen op de taart van ons dertigjarig bestaan. Wat zijn jouw twee favoriete bundels van de laatste dertig jaar? Het lijkt een onmogelijke opdracht om die vraag te beantwoorden, maar onze recensenten gingen de uitdaging aan. We stoffen dertig bundels af die een grote indruk hebben achtergelaten en uitnodigen tot herlezen. Hans Puper en Hettie Marzak bespreken ieder een favoriet.

‘Een nieuw geluid’ is een monumentale poëziegeschiedenis, een standaardwerk. De moderne Nederlandse poëzie van 1900 tot 1940 is nooit zo uitgebreid en systematisch beschreven: Wiljan van den Akker en Gillis Dorleijn deden dat in 1267 bladzijden. Ze hebben er zo’n dertig jaar aan gewerkt. Een recensie van Hans Puper.

Poëzie is voor Hanneke van Schooten een specifieke vorm van communicatie, die niet eenzijdig is maar wederkerig. De dichter schrijft, de lezer interpreteert. Maar poëzie schrijven is ook naar binnen kijken: in de ziel. Een inwaartse blik vol verwondering. Als je de samenhang tussen woord en werkelijkheid op de poëzie toepast, zou ik met Campert willen zeggen: ‘Wil je me kennen? Lees mijn poëzie.’

‘Polletanië!’ is het land van dichter Frank Pollet en het bestaat uit verschillende landschappen. In deze verzamelbundel zijn namelijk dertien bundels opgenomen die geschreven zijn in een tijdsbestek van zevenendertig jaar. Daarnaast bevat de bundel veel extra’s. Tom Veys had er een hele kluif aan. Hij vindt dat Pollet bijzondere gedachten formuleert in een sterke, muzikale taal, en dat hij zich ontpopt tot een verzamelaar van ideeën. Een longread.

Na lange tijd voornamelijk fiets- en wielergedichten geschreven te hebben, waagt Miel Vanstreels zich sinds kort weer aan 'serieuze' poëzie. Het lijkt erop dat hij zelf onderwerp wordt van oude thema's, maar nog steeds komt hij met heel weinig middelen en ‘zonder tralala’ bij ons binnen met zijn – zo eigen - ad rem-benadering.

De zeventigste verjaardag van Margreet Schouwenaar wordt gevierd met de bundel ‘Hazenslaap’. Hans Franse zegt dat Schouwenaar het ‘Woord’ gebruikt om haar leven te ordenen. Haar poëzie, zo geeft hij aan, ‘valt op door een tomeloos ritme: een voortdurende bijna motorische tocht zonder rustpunten.’ De gedichten fascineren doordat er onder een persoonlijke, emotionele en geëngageerde inhoud schuilgaat.