Meandermagazine

Marc Bruynseraede is onder de indruk van het debuut van Christophe Batens. Hij zegt over ‘Hoe doorwaadbaar dagen zijn’: ‘De gedichten klotsen, het bergwater stroomt en de regen slalomt en zingt in klaterende verzen. De taalmachtigheid dreigt de dichter, in de ban van schoonheid, mee te slepen in een draaikolk van l’art pour l’art.’

Kees ’t Hart leest op de volgende Meander Live (15 mei) zijn laatstverschenen bundel voor: Het vogelkerkhof. Hij is zo’n dichter die doden kan laten leven zolang een gedicht duurt, Lord Lister heeft geen geheimen voor hem en hij roept zichzelf op als de jonge docent Nederlands. Hij hield van zijn leerlingen, de eerste vereiste voor een goede leraar.

Maurice Broere zal de bundel ‘Winterflarden’ van Jan Kleefstra nog regelmatig herlezen. Het raadselachtige van de poëzie spreekt hem aan: ‘Ik denk dat je moet proberen het niet te doorgronden, maar dat je je mee moet laten nemen door de klanken en het ritme, zoals muziek dat doet.’

Een geladen stroom waart door de zinnen van dichter Ter Balkt. Bij de uitreiking van de P.C. Hooftprijs in 2003 zei ter Balkt: 'Poëzie speelt zich af in een grensland, tussen slaapwandelen en waken, tussen twee en misschien wel meer werelden. Voor mij is een gedicht een elektronenstroom van taal, klank, betekenis en vonken'.

Marnix Speybroeck speelt met taal, soms heerlijk en gezwollen overdreven. Al vele jaren vindt hij zijn eigen stijl. Hij benoemde zichzelf tot Heer van Gram maar hij is ook Beschermheer in de Orde van de Beschermers van de Gulden Perelaer. Joop Leibbrand zei over zijn gedichten dat er sprake is van ‘een hardheid die, vaak gepaard aan humor, dient om kwetsbaarheid te verhullen.’

In 'Ondersteboven', de bundel van Marc Terreur komt Hettie Marzak weinig samenhang tegen, alles staat kriskras door elkaar. De richtlijnen die onder de gedichten staan doen afbreuk aan de poëzie: 'Het maakt dat je als lezer gedwongen wordt de interpretatie te aanvaarden die de dichter je voorhoudt en dat is jammer.'