Meandermagazine

Jeroen van Wijk heeft literatuurwetenschappen gestudeerd en is recensent. Ondertussen is hij bezig om zich te ontwikkelen als dichter, zo is hij onlangs toegelaten tot de Schrijversvakschool. We stelden aan hem de vraag hoe hij het ervaart om als beginnende dichter bundels te recenseren en we wilden weten of die combinatie hem ook iets oplevert. Het blijkt dat elke recensie die hij schrijft meerdere gewetensvragen opwekt. Het commentaar van Jeroen van Wijk.

Kris Lauwereys is gefascineerd door de veelzijdigheid van taal, die zich uitstrekt van volledige nietszeggendheid tot diepgelaagd beeldend verbinden, van strak uitgezuiverd tot meeslepend barok. Poëzie is voor hem een manier om te proberen een plek op te eisen als zoon en als deel van de maatschappij, op zoek naar zijn wortels, zich in te schrijven in een traditie waar hij tegelijkertijd mee wil afrekenen.

Monique Leferink Op Reinink won dit jaar met haar gedicht 'Canto' de Rob de Vos-prijs 2024. Vandaag is het algemene juryrapport aan de beurt. Hierin staat ook wie erin de top 20 belandden. Juryvoorzitter Peter Vermaat concludeert: 'Hoeveel je ook kunt afdingen op het wedstrijdelement, feit is dat, wanneer eenzelfde inzending door een gevarieerde groep lezers wordt gewaardeerd, het aspect 'smaak' toch wat naar de achtergrond verschuift en de intrinsieke kwaliteiten van de gedichten op de plaats landen waar ze thuis horen.'

Dichter en musicus Bart Adjudant (Den Haag, 1960) staat altijd ‘open’. Hij is in zijn hoofd heel veel bezig met poëzie, signaleert in gesprekken of bijvoorbeeld krantenartikelen passages die door het metrum of een opvallende formulering bruikbaar zijn. Dagelijks plaatst hij gedichten op zijn Facebookpagina. Onlangs werd hij door Stichting Taalpodium Emmen uitgeroepen tot Nederlands kampioen light verse.

Hans Franse vindt het jammer dat de bundel ‘Bescheidenheid is een doodzonde’ van Johan Meesters niet mooi is vormgegeven en amateuristisch overkomt. Het lijkt hem ook dat je deze poëzie eigenlijk moet horen: ‘Hij moet een dichter van het gesproken woord zijn, een sprookspreker.’ Franse zegt dat ondanks een aantal ingetogen gedichten, het retorische overheerst: ‘Meesters typeer ik als sprookspreker of bard met taalkundige virtuositeit.’

Toen Hans Franse zich, nu 35 jaar geleden, wat definitiever had neergelaten in zijn Italiaanse ‘paese’, wist men in zijn stadje amper dat er zoiets bestond als een Nederlandse taal. Hij werd er als neerlandicus een beetje neerslachtig door; hij houdt van zijn taal en van de literatuur die er in geschreven is. Nu Ellen Deckwitz de prestigieuze ‘Premio Ciampi’ heeft gewonnen, is hij trots.