Levity Peters – Noord

Bij de bewerking van deze recensie is de typografie grotendeels verloren gegaan. Tot deze is hersteld, kunt u die vinden op: https://meandermagazine.net/wp/2013/12/spannende-typografie/

Spannende typografie

door Joris Lenstra

Levity Peters (Slikkerveer 1951, kunstacademie, fotograaf) begon in februari 2012 zonder enige ‘publieke’ literaire voorgeschiedenis als recensent bij Meander. Met zestig recensies in nauwelijks twee jaar tijd is hij als zodanig bijzonder productief. Nu debuteert hij bij Uitgeefhuis De Manke God, de uitgeverij van dichter Kees Engelhart, zelf als dichter met Noord.

Op naar de bundel. De tekst op de achterflap probeert iets te zeggen over de inhoud. Maar het enige dat er duidelijk door wordt, is dat de poëzie in deze bundel niet gemakkelijk te typeren is. En dat klopt.
Noord is één lang verhaal ingedeeld in de hoofdstukken: Conceptie, De deling, Ontsluiting, Afdrijving, De Brief en Epiloog. De bundel laat zich lezen als de bekentenis van een man op leeftijd die terugkijkt op zijn leven en zijn liefdes. Het gebeurde ontvouwt zich al meanderend in korte, staccatoregels.

De tekst belicht de emotionele en vleselijke aspecten van die relaties zo gedetailleerd, dat de verhaallijn er soms door ondergesneeuwd raakt.

Ik heb zelf niet veel op met de navolgers van Achterberg, Faverey en Kouwenaar. Ik houd meer van goed geschreven, narratieve poëzie dan van de raadselachtige zinnetjes die voor velen het toonbeeld van goede poëzie zijn. Toch is deze bundel niet helemaal mijn ‘cup of tea’. Er staan naar mijn gevoel teveel clichés in. Ook ligt er teveel nadruk op emoties die bovendien te nadrukkelijk in beeld gebracht worden. Wanneer we door een sleutelgat kijken zien we vaak meer dan wanneer we de deur wagenwijd open trekken.
En er is te weinig gedaan met de poëtische stijlmiddelen: rijm, beeldspraak, metafoor en ritme. Dat laatste is niet helemaal waar. Deze bundel heeft een vast ritme. Maar ik ben geen liefhebber van de eentonige staccato van de drummachine. Anderen kunnen dit wellicht wel waarderen.
Daarentegen is de typografie goed benut en staan er in de bundel wel degelijk ook mooie regels. Een fraai voorbeeld van de spannende typografie is:

Een voordeel van een langer, narratief gedicht, is dat je kunt spelen met de verwachtingen van de lezer en zo verrassende verspringen kunt maken:

De verschillende elementen van zijn poëzie komen het beste naar voren op de allerlaatste bladzijde:

Tot slot wil ik de uitgever prijzen voor zijn moed om zulke poëzie uit te geven. Het is persoonlijke, narratieve poëzie die we veel te weinig tegenkomen in Nederland, maar die bijvoorbeeld in Engeland en Amerika een rijke traditie kent. En dat is ons gemis.