Pieter Sierdsma (Oudeschoot ,1948) studeerde geschiedenis en was archivaris. Gedichten verschenen in Nederlandse en Belgische tijdschriften zoals Gedicht, De Brakke Hond, Hard Gras en Ballustrada. Hij publiceert regelmatig op de internetsite Netgedichten. In twee bundels van de VSB-poëziewedstrijd werd een gedicht van hem opgenomen. Ook schrijft hij artikelen over literaire onderwerpen in het Zeeuwse blad Ballustrada.
Dichtbundels zijn Tussen lucht en geluid, In de bocht van de rivier en Reis naar de eilanden (2019). Zijn laatste gedichten zijn geïnspireerd door tekeningen van Léon Spilliaert over een verstorven Oostende. Een eerste versie hiervan, Suite voor Oostende, is te koop in het museum voor beeldende kunst aldaar, Mu-zee.
Voor Meander schrijft hij columns.
foto: Arther van de Roose
–
een blauwe volle zware gondel
geladen van top naar staart
een luchtschip van bijeengespaard water
dwaalt los over de lage kaart van straten.
topzwaar van voorspelling zijn
de lange schuine regels
die even nauwkeurig als ongeduldig
punt en lijn in de plassen noteren
ingeslagen codes
die het geweld verklaren waarmee
even later de losgebroken lading neerslaat.
–
de baan van de regen stug afgeweken
laat een klamme depressie achter
afvoerputten gorgelen.
maar boven in de ruimte is verlichting.
witte kleine sofa’s zijn aan de open rand
van een schone kamer geschoven
zakelijk is er wat verplaatst
om een wonder wordt niet gevraagd.
–
de aarde is weer drassig en normaal
tot verderop boven een dorp opeens
een fijn geweven glinsterend kleed neerdaalt
over het silhouet van een kleine woonplaats
dat nu als opnieuw gewonnen duikt onder
de stralende ontferming van elke zonde.
–
sleepzacht waren de bomen
in de stilte van de zomer.
ze hadden hun beweging
samengetrokken in een
stille kruin
adem ingehouden
op de toppen.
ze hadden geen moeite
het onbecijferbaar geheim
te laten verwaaien
als pluizige verzinsels in
de schoongespoelde hemel.
–
tijdloze monumenten
waren ze zonder een
bijzondere aandacht
want de zomer lag
in een vaste rust op het gras
dat nooit meer de snede verwachtte.
–
ze werden nergens
heen gebracht in hun
stijve verkoren vormen
met soms onmerkbaar
een zacht wimpelende top
die iets aan een onpeilbaar
evenwicht verschikte.
ze waren in niets onderricht
in geen systeem.
al een opgelegde gedachte
was hun tere bladeren
te machtig.
foto © Pieter Sierdsma
–
er waren meer paraplu’s doorregend nat
die bewogen bij de gehaaste pas en
schommelden het mat refrein dat de
regen met een zware glans begeleidde.
–
meer paraplu’s droegen een zilvervlies
mompelden onverstoorbaar naar binnen
gericht in een trage nukkige golf soms
even uit het evenwicht maar dan weer
gedempt naar lange schreden gericht.
–
meer paraplu’s verhulden de dragers
en hun gedachten hielden ze vast
in het somber monotoon gareel op
hun eigen muziek deinend want ze
waren ze met veel.
–
er waren veel paraplu’s zwak knikkend
onder de lichte last van regen
die gelijkmatig afvloeide van de punt
over het ronde vlak dat zich gewillig
gebogen aan de stroom meegaf.
–
er waren meer paraplu’s die over de maat
heersten over een melodie die in de
vertrouwde gang niemand had verrast
maar die een symfonie was van diepe
glans van zwart velours bij iedere stap.
