Bianca Boer schrijft poëzie en proza. Ook maakt ze klein beeldend werk. Ze publiceerde de dichtbundels, Vliegen en andere vogels (L.J. Veen), en Vaste grond (Atlas Contact). De verhalenbundel Troost en de geur van koffie (L.J. Veen) en de roman Draaidagen (Atlas Contact). Ze won in 2018 de poëzieprijs van Oostende met haar gedicht Laatst, in de ochtend. In 2023 is haar dichtbundel Vaste grond in Duitsland verschenen. Ze werkt momenteel aan een nieuw boek.
foto © Fjodor Buis
Hoeveel ruimte mag je innemen
–
in deze ruimte
kan ik net niet staan
maar als ik mezelf
zo klein mogelijk maak
–
ze verkopen hier spaties
als ik mij opvouw
blijft er genoeg wit over
–
het lichaam neemt plek in
het lichaam is een schip
het lichaam is nodig
–
ik heb dit lichaam nodig
om ergens bij te horen
om ergens te veel te zijn
–
in deze ruimte
kan ik net niet staan
maar als ik mezelf
zo klein mogelijk maak
–
ze verkopen hier spaties
als ik mij opvouw
blijft er genoeg wit over
–
het lichaam neemt plek in
het lichaam is een schip
het lichaam is nodig
–
ik heb dit lichaam nodig
om ergens bij te horen
om ergens te veel te zijn
Nu het nog kan
–
l
–
op de avond van de gedeeltelijke
maansverduistering in de bijschaduw
lig ik op mijn rug in bed, ogen open
niemand weet dat ik me hier verstop
en naast me ligt de wereld,
. heb ik weer
–
hij praat, jammert, zeurt over
conflict en tijd, plaats en handeling
ik probeer hem uit bed te jagen met
een vers, iets, een verhaal desnoods
ik wijs hem op de zeldzaamheid van
sommige natuurverschijnselen
. hij weet alles al
–
dan dek ik hem toe met geruststelling
. ik trek mijn kippenvel uit
. geef wat ik heb
. we proberen wat te slapen
–
ik zeg hem niet dat ik ergens las
dat alle gebeurtenissen na de oerknal
zich voorspelbaar gedragen en dat mensen
te weinig overzicht hebben om te zien
langs welke patronen we bewegen
–
ll
–
daags erna
schuurt de wereld in mijn schoenen
ik schrik van de vogels zoals ze van mij schrikken
–
in het weiland zuigen mijn voeten zich vast
van het geluid rennen de reeën
in het bos ernaast gekraak van takken
. (we houden onze adem in)
–
l
–
op de avond van de gedeeltelijke
maansverduistering in de bijschaduw
lig ik op mijn rug in bed, ogen open
niemand weet dat ik me hier verstop
en naast me ligt de wereld,
. heb ik weer
–
hij praat, jammert, zeurt over
conflict en tijd, plaats en handeling
ik probeer hem uit bed te jagen met
een vers, iets, een verhaal desnoods
ik wijs hem op de zeldzaamheid van
sommige natuurverschijnselen
. hij weet alles al
–
dan dek ik hem toe met geruststelling
. ik trek mijn kippenvel uit
. geef wat ik heb
. we proberen wat te slapen
–
ik zeg hem niet dat ik ergens las
dat alle gebeurtenissen na de oerknal
zich voorspelbaar gedragen en dat mensen
te weinig overzicht hebben om te zien
langs welke patronen we bewegen
–
ll
–
daags erna
schuurt de wereld in mijn schoenen
ik schrik van de vogels zoals ze van mij schrikken
–
in het weiland zuigen mijn voeten zich vast
van het geluid rennen de reeën
in het bos ernaast gekraak van takken
. (we houden onze adem in)
Storing
–
je stem past niet meer bij je gezicht
het gebeurde toen ik je belde
je liet los van jezelf
–
ik herinner me foto’s
die ik niet van je maakte
maar ik herinner me niet
hoe jij weer een werd
–
het moment was te kort om alles te begrijpen
–
je stem past niet meer bij je gezicht
het gebeurde toen ik je belde
je liet los van jezelf
–
ik herinner me foto’s
die ik niet van je maakte
maar ik herinner me niet
hoe jij weer een werd
–
het moment was te kort om alles te begrijpen
Begin van de dag
–
een onbekende vraagt dingen over de dood
het is vroeg in de ochtend
de dag komt net tevoorschijn
hallo daar wolkeloze hemel
–
de onbekende vraagt naar eenzaamheid
van beide zaken weet ik veel
maar te weinig voor een antwoord
–
als ik nou zeker wist dat wat ik zeg klopt
misschien vertel ik dan dat alles schuiven zal
in onze straat worden huizen gesloopt
ik kan aan niets anders denken
–
ik had ook een moeder zegt de onbekende
zij stierf jong en lang geleden
–
slechts zijn verdriet om haar werd oud
–
een onbekende vraagt dingen over de dood
het is vroeg in de ochtend
de dag komt net tevoorschijn
hallo daar wolkeloze hemel
–
de onbekende vraagt naar eenzaamheid
van beide zaken weet ik veel
maar te weinig voor een antwoord
–
als ik nou zeker wist dat wat ik zeg klopt
misschien vertel ik dan dat alles schuiven zal
in onze straat worden huizen gesloopt
ik kan aan niets anders denken
–
ik had ook een moeder zegt de onbekende
zij stierf jong en lang geleden
–
slechts zijn verdriet om haar werd oud
