“Acteren en poëzie schrijven raken elkaar waar je de wereld probeert te bekijken met een andere blik. Je vormt de werkelijkheid om, zet taal en beelden onder spanning om op die manier iets over te brengen.”
In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het eenenveertigste gesprek, met Annet Zaagsma. Over hoe ze in een speciaal soort bui moet zijn om te kunnen schrijven, misschien wel in haar tweede moedertaal, het Fries, gaat dichten, hoe nieuwsgierig ze is naar waar andere dichters hun inspiratie vandaan halen en hoe graag ze met anderen deelt.
Onlangs verscheen 42 vensters op Warten auf den Fluss, van de Duitse dichteres Barbara Köhler (1959-2021). Deze bundel verscheen ter nagedachtenis van Köhler (ze overleed in januari 2021) en kwam tot stand door een samenwerking van Terras, Perdu en Poëziecentrum. De bundel werd briljant vertaald door Ton Naaijkens. Sander de Vaan sprak met deze essayist en vertaler.
Zen, poëzie en dans zijn de drie pijlers in het leven van Monique Leferink op Reinink. Van jongs af aan wordt ze geraakt door de kwetsbaarheid van ieder mens en door dat wat vaak onder de oppervlakte verborgen blijft. “Wat me in donkere tijden helpt is me verbonden te voelen met dat wat dit kleine zelf overstijgt, het opgaan in iets groters.”
Ik wil mensen aanmoedigen om over poëzie te praten, zegt dichter, schrijver, socioloog Nicolas Van Herck. Veel van zijn gedichten gaan over tijdelijkheid. “Tijdelijkheid fascineert me ook op een poëtische manier: verdriet en troost gaan erbij hand in hand. Je moet vaak afscheid nemen, maar je krijgt ook de kans om vaak iets nieuws te ontdekken.“