Maurice Broere vindt ‘diorama’, de debuutbundel van Frederik Bosmans, zeer geslaagd: ‘Thema’s zijn ouder worden, de dood, eenzaamheid, ongemakkelijke situaties. Heel aardig is ook de intertekstualiteit. Een interessante bundel die uitnodigt tot herlezing door de soms complexe inhoud, die nieuwsgierig maakt. Het polyinterpretabele maakt het tot poëzie die staat als een huis. In mijn ogen kunnen we nog veel verwachten van deze auteur.’
‘Opgelet. Het materiaal moet ademen’ van Annet Zaagsma wordt besproken door Yolandi de Beer en zij is enthousiast: ‘Zaagsma’s gedichten raken alle aspecten van het leven aan. Eenzaamheid, daten, proberen, opgeven, meedoen, uitstaan. Ik merk dat ik het herkenbaar en toch vreemd, vertroostend en gelijk beangstigend vind. Haar woorden volgen je -ook al steek je je kop in het zand – de woorden zitten toch al in je hoofd.’
‘beginnen voor gevorderden’ van Hélène Geléns. is een bundel waaruit een grote belezenheid en intelligentie spreekt: een intellectuele bundel, volgens Hans Franse. Er zit sociale bewogenheid en ironische luchtigheid in. Over de laatste afdeling zegt hij: ‘Het woord en de typografie samen met de grote filosofische kennis en bewogenheid van de auteur leveren een bijna visionair beeld op.’
Ivan Sacharov denkt dat ‘Puntig licht, de bundel van Inge Boulonois, rust op de vorm in plaats van op de inhoud: ”Natuurlijk, het is hartstikke leuk als je in staat bent een heel gedicht uit woorden te laten bestaan die allemaal met een d beginnen. Maar dat geeft geen garantie op poëzie, of zelfs maar op goed light verse. Er moet naar mijn idee toch iets van een inhoud zijn die hout snijdt. De proef op de som nemen is simpel: kijken wat er overblijft wanneer men alle ‘knappe constructieve trucs’ en rijm en ritme wegdenkt. Wanneer er dan ‘nog steeds iets staat’ dat een kern, of kwinkslag bevat, kan het berijmd en ritmisch gemaakt ook werken.”
Douwe Wilts is geraakt door het debuut ‘Het nodige breken’ van Sara Eelen. Hij vindt het een volstrekt unieke bundel: ‘’Er zijn al vele dichters geweest die, met meer of minder succes, een poging deden iets zinnigs te zeggen over het verschijnsel tijd. Eelen heeft daaraan een nieuwe dimensie toegevoegd. Het is de tijd die kan helen, het is de tijd die kan breken, het is de tijd die kan buigen; en dat alles tegelijk. Met ‘Het nodige breken’ mag Eelen zich de Einstein der dichters noemen.’’ Een longread.