Categoriearchief: Recensies

Herbert Mouwen over ‘Laiwarikon’ van Peter Ghyssaert: ‘De dichter lijkt geen onderwerp uit de weg te gaan. Zijn poëzieaanbod is zo groot, dat er niet aan te ontkomen valt gedichten tegen te komen waar je als lezer niet mee uit de voeten kunt. Het zij zo, gewoon doorbladeren en verder lezen, zo erg is dat niet. Voor de lezer heeft ‘Laiwarikon’ iets van een groeibriljant. Wellicht later nog eens proberen een ingang te vinden op het gedicht dat jou niet meteen binnenliet. De bundel niet te snel opzij leggen.’

‘Alleen maar later’ is een selectie uit de gedichten van Richard Foqué, gekozen door Bert Bevers. Ivan Sacharov: ‘Hij komt bij mij over als iemand die een geheel eigen weg bewandelt. Hij is authentiek. Maar het is een eenzame weg. Alsof het hem soms moeite kost om echt iemand toe te laten in zijn wereld. Dat in de latere gedichten het ijs een beetje lijkt gesmolten wil niet zeggen dat de poolreiziger is verdwenen.’

Hans Franse las ‘Bloemen in de regen’ en vindt dat Arjen Sevenster ‘erin is geslaagd vanuit pure, soms kleine menselijke ervaringen gedichten te schrijven die verwijzen naar een wereld van ontroering, van nu en later: heel het leven in één mystiek-poëtische ademtocht. Het is bevattelijke, gevoelige, mooi geconstrueerde en zeer ritmische poëzie.

In de ‘Parade der Poëten’ bezingen 61 dichters in 76 gedichten het cultureel erfgoed van de provincie Utrecht. De dichters zijn de prijswinnaars en genomineerden van zes regionale dichtwedstrijden, alsmede vijftien uitgenodigde gastdichters uit de provincie. Voordat hij de bundel opensloeg, vreesde Eric van Loo de clichés van het gelegenheidsgedicht. Maar de deelnemende dichters blijken niet van gisteren. In uiteenlopende vormen en toonzettingen geven zij een onverwacht rijk en gevarieerd beeld van het cultureel erfgoed in de provincie Utrecht.

Volgens Romain John van de Maele laat Els de Groen laat in haar bundel ‘Wakker vallen’ zien ‘dat er verschillende waarheden bestaan, niet in de zin zoals politici en populisten het woord misbruiken, maar in de fenomenologische context die elke vorm van verstehen meebepaalt. De titel ‘Wakker vallen’ had ook ‘Wakker schudden’ kunnen zijn. De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap (…)’.