Hans Franse is enthousiast over de nieuwe bundel van Edwin Fagel, omdat de gedichten een consistent geheel vormen en –in tegenstelling tot veel vrijblijvende hedendaagse poëzie– een onderwerp hebben dat ertoe doet. Bovendien realiseren zij de oerfunctie van het gedicht: de bezwering, de eenwording. ‘Het extatische landschap in’ laat zien, dat er “in deze materialistische tijden nog plaats is voor mystiek.”
De bundel ‘Pessimisme kun je leren!’, samengesteld door Özcan Akyol, is een verjaardagscadeau voor de zeventigste verjaardag van Lévi Weemoedt. Terecht, vindt Inge Boulonois: ‘In de wereld van de letteren was Weemoedt indertijd een grote naam. Samen met Hans Dorrestijn introduceerde hij ‘De Nieuwe Treurigheid’, een stroming waarin weemoed en pessimisme met een liefst forse dosis humor worden opgevrolijkt.
Joop de Vries: ‘Hans Dekkers heeft zich met deze gedichtenbundel geen goede dienst bewezen (…) Zijn poëzie is niet uitnodigend, te vaak gedesemantiseerd en door het ontbreken van noodzakelijke interpunctie niet bepaald lezersvriendelijk. Jammer, aan fantasie en levenservaring ontbreekt het hem niet.’
‘Een knipperend ogenblik. Portret van Remco Campert’ van Mirjam van Hengel leest lekker, vindt Ernst Jan Peters. De biografie van de bijna 90-jarige dichter Campert probeert op associatieve wijze werk en leven te verbinden. Dat lukt vaak erg goed, en toch blijft het raadsel Campert bestaan. Gelukkig maar.
‘Onbestendig’ is de debuutbundel van Bertje van Delden. Peter J.R. Vermaat: ‘De natuurlijke omgeving, beïnvloed en vooral gekleurd door de weersgesteldheid, wordt in veel gedichten in deze bundel aangewend om de gemoedsgesteldheid van de dichter over te brengen in de taal. (…) Er is geen sprake van een hogedrukgebied, noch van een lagedrukgebied, maar van een ‘onbestendig’ weertype, een dag die nog van alles kan worden (…).