Gedichten

We zeiden het al eerder: Mandy Eggerding is gewoon goed, weet de taal kundig te kneden, is origineel en geeft prachtige beelden. Sowieso mooi hoe zij soms mens en dier met elkaar vereent, een vacht heeft of met vleugelslag naar warmer [oorden] vliegt. En dat dan schijnbaar moeiteloos opschrijft. In zinnen als ‘ik ben al vluchtiger dan ik was’.

Het 4e deel van onze rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie. Vandaag over Avantgaerde ‘opgericht als een periodiek voor de vormvaste dichtkunst, met daarbinnen veel aandacht voor het sonnet als ‘koningin der dichtvormen’: een ideale samenval van vorm en inhoud voor het lyrische gedicht.’

Jeroen van Wijk levert als dichter (en vast ook als kunstenaar) originele beelden, ook heeft hij een sterk taalgevoel en een goed gevoel voor ritme. Soms alleen maar een hint naar rijm, een simpele herhaling, toch bedelt hij ‘vertel verhalen voor iemand zoals ik’ / ‘vertel alsjeblieft een verhaal / waar de nacht een knuffel is / zacht van stof‘ (…)

Dichter Elise Vos debuteert volgende week. Eerder vertelde ze al dat het creëren goed is voor je brein, ‘als je tenminste de slapeloze nachten niet meetelt.’ Ze is ervan overtuigd dat er altijd iets moois schuilt in iets donkers. Haar woorden schudden ons wakker, beroeren en verplaatsen ons, welk verhaal vertellen wij voor het slapengaan?

Er zijn niet veel dichters die over hun grootouders schrijven en dan ook nog eens in mooie zinnen als ‘hij droeg zijn Alzheimer als een natte sok in nette schoenen’. Een verademing om te lezen, deze stromende zinnen met de Lethe als symbool voor de bron, de levensstroom. Het geheel ademt de vertrouwde sfeer van toen en ontroert.

‘Licht verteerbaar met een aangename nasmaak’, zei een recensent eens van de poëzie van Inge Boulonois. Volgend jaar hoopt ze ter gelegenheid van haar tachtigste verjaardag een zevende bundel uit te geven. Ook deze nieuweling zal lichtvoetig worden en naast gebonden gedichten als sonnetten, topo’s, epigrammen wederom kleurige pictobollekes en figuurverzen herbergen. Alvast een voorproefje van de bundel.

‘Ik ben een introverte schaduwloper’, zei Romain John van de Maele eens over zichzelf. ‘Iemand die de stilte zoekt en nodig heeft.’ Als dichter streeft hij ernaar om inzichten en ervaringen te delen, toegankelijk te zijn, en wanneer hij daarbij gebruikmaakt van metaforen, zijn die vaak door de natuur geïnspireerd. Dat geldt ook voor zijn nieuwe bundel waaruit we hier mogen delen.

Bijna is het alsof je zelf degene bent die niet wilt dat de ander gaat, die de onmacht voelt van iets verliezen, iets niet begrijpen, je wilt zo graag dat er iets overblijft, dat er een bedoeling is, een reden, een terugkomen op. De poëzie van Mandy Eggerding grijpt je bij de keel. Wanden uit hun voegen.

Dichter Taco van Peijpe beschrijft een glazenwasser aan het werk maar heeft het eigenlijk over zichzelf, ‘hij zingt en overziet / mijn klein bestaan’, hoewel we niet weten of de dichter zingt, hij kijkt bij ons naar binnen. Zijn liefde voor poëzie en de mens valt iedere keer weer op en doet ons goed.