Gedichten

Recensent Kamiel Choi draagt graag samen met zijn dochter ontwapenende poëzie voor. Hier doet hij dat door de regels ‘Wie de Tijd krijgt moet deze delen / en deelt dan de tragiek dat onze tijd niet deelbaar is, / al korten we haar samen, bijvoorbeeld als we luisteren / naar een ademhaling, aan de deur van de kinderkamer.’

Rogier de Jong verrast met beheerste gedichten vol filosofische gedachten. ‘Een wereld die je altijd wel /had vermoed maar die pas / bestond toen jij hem bedacht’. Schijnbaar moeiteloze details en een eenvoud die bijzonder is. Nieuw werk dat meteen staat als een huis waarin we willen wonen. ‘Wie nu / niet sterft zal ook morgen nog leven.’

Op deze dag voor moederdag een kleine selectie uit gedichten rond ‘moeder’. Werk van Wiljan van den Akker, Karel Jonckheere, Rutger Kopland, Ischa Meijer, K. Schippers Annie M.G. Schmidt en Rogi Wieg. Ontroerend, hilarisch, beschouwend en zorgwekkend, herinneringen en gedachten over die zo belangrijke vrouw.

‘Een hoofd dat vol van velden / de vluchtroep van de merel hoort’ dicht Paul Bezembinder maar hij haalt ook Freud aan, ‘melancholie is ingedroogde rouw’. De Grote Jupiter, Fortuna, de Bijbel, Horatius of de weidevogelen, reservetijd of het hier en nu, de gulden snede, der mensen bede en God. Ramen open voor deze aubade.

Een zevental gedichten rond de dagen 4 en 5 mei. Werk van Jana Beranová, Willem van Toorn, Remco Ekkers, Toon Tellegen, Mustafa Stitou, Rogi Wieg en Ted van Lieshout. ‘Breekbaar, met kaarsrechte rug, schokkerig bewogen of stil, van kou en van as, van opstijgen en licht, kus en geen kus, een verschil, wijsheid, wel of geen mond, verleden tijd en huidige.’

Pieter Sierdsma maakt graag gedichten bij schilderijen en tekeningen, het verbindend thema is vaak het vreemde, een unheimlichkeit, en in het geval van vandaag, de dreiging onder het gewone of scherpe licht. Onthaaste gedichten, schreef een recensent eens, zinnen die als golven langzaam over elkaar rollen. ‘De mens speelt een bijrol lijkt het wel, hij wordt op afstand gezet.’

Naast het schrijven van columns maakt Hans Franse gedichten. Hij gebruikt zijn poëzie vaak om zijn gevoel te maskeren, zegt hij zelf, net zoals hij vriendschap en mededogen meestal verstopt in ironische teksten. Zo doet hij ons de groeten vanuit Italië en zetten wij zijn toevoeging ‘weemoedige’ tussen haakjes, het geheven glas is nog vol.

Jeanine Hoedemakers is ontroerend, eerlijk, confronterend en beschermend in haar poëzie. Ze gunt ons haarzelf en haar intiemste gedachten zodat we ons kunnen herkennen in onze pogingen lief te hebben, los te laten, te leven. Haar herinneringen zijn bijna de onze. ‘het gedicht las / de krassende kraaien / een duif verliet de witte doos.’

Ivan Sacharov zegt ‘Het gaat in de eerste plaats toch om de poëzie. Of eigenlijk: om genieten. Poëzie is als een pauze waarin alles mogelijk is. Een kwestie van kijken, de ogen openen voor wat niet te zien is. Zo moet het en zo moeten mijn gedichten niet gaan over een strand, maar over het bewustzijn van de mensen die ze lezen.’