Gedichten

De poëziewedstrijd van Meander voor de Rob de Vos-prijs 2021 liep van 1 april t/m 30 september. De winnaars zijn bekend en ook de gedichten met een eervolle vermelding hebben een publicatie gekregen. Vandaag sluiten we af met juryrapport en geven we een kijkje achter de schermen.

Van els van thuyne prachtige observaties met ingehouden emotie. Een verademing eens niet over de dichter zelf te lezen maar over ‘de banale dood van een poes’, zoals de dichter zelf haar woorden begeleidde. Dichten is wèl mijn leven, zegt ze. Alsof ze zelf nog verwonderd is over haar gave de alledaagse dingen in woorden te vatten.

De poëzie van Robin Veen is intrigerend, alsof ze op iets belangrijks wijst dat anders net buiten ons waarnemingsveld valt. Wat is ruimte nog, zegt hij, als je erin opgesloten bent. Op zoek naar het juiste woord voor stilte, verdwijnt de tijd en vergeet hij wanneer het gisteren was. En wij met hem.

Pieter Theunissen heeft een speelse, lichte stem die zelfs een beetje bezwerend kan zijn. Hij werkt nog aan zijn métier als dichter en toch voelt het alsof hij dit altijd al gedaan heeft. Alsof hij ons waarschuwt en tegelijkertijd verrast, bij de arm neemt en met ons struikelt terwijl hij heel nauwgezet zijn voeten plaatste.

De recensent Marc Bruynseraede als dichter of als grootvader spelend met zijn kleinkinderen. De Vlaming in het Noord-Hollandse Heiloo. Op ontdekkingstocht, steeds nieuwe woorden vindend, en schelpen, borrelnootjes, pioentulpen, Maltese ridders, hemeltergende tweewielers, overstekende padden, brillenglazen, oogopslagen, aalmoezen, mouwen en keldergaten, een roterende rotonde, vanille-met-bosbessenijs, calamiteiten, toeristen, heimwee en onregelmatige werkwoorden. En het mooiste: ‘opklaringen zijn ophelderingen’.

Een beetje een gekke, spannende en zeker intrigerende tekst van dichter, beeldend kunstenaar Koen Vlerick. Mooie poëtische en ongerijmde beelden, een zekere muzikaliteit door de opbouw en herhalingen, een portie onbegrijpelijkheid die niet stoort en humor. Een eigentijdse interpretatie, dit alfabetgek gedicht op een liedje van Mayday. Nu zelf de melodie erbij zoeken en gaan dansen!

Aan de hand van Ruud Offermans liep de redactie langs Belgische dorpjes en genoot. De eenvoudige poëzie, zo zonder opsmuk, zonder een woord teveel, werd het edelmetaal onder onze inzendingen. Natuurlijk bleef er iemand halverwege steken, een ander wilde terstond verhuizen. Maar de belofte van lente in de herfst, dat er iets is dat bij ons blijft, bracht ons verder.

Op het eerste gezicht heel eenvoudig geformuleerd, deze poëzie van Auke Leistra, maar als je zulke sterke beelden kan oproepen mag dat van ons. Sterven als onder water schreeuwen om een haai op afstand te houden, dat komt binnen. Zo ook de eigen melancholie, het kind-zijn, en het omschrijven van een wet, ‘als iemand dichterbij kwam, werd de afstand groter’.

Bart Hoevenaars combineert woorden en klanken en doet dat origineel en beeldend. Hoe mooi is de strofe, ‘Een windvlaag, haren in mijn ogen, nijlgans, meeuw en / zonglans via water in de bomen: zo heel nu /en dan leef ik nog tussen meetmomenten door.’ Glimlachend maar ook schrijnend is ‘maak tot slot de volgende zin af: Die van het leven.’