Interviews

Wat heeft Jos van Hest toch met readymades? Hoe herkent hij de taalkracht in iets wat hij toevallig hoort? Hoe onthoudt hij de teksten en hoe vormt hij ze om? Een beetje de draak steken met literatuurders ligt Jos wel. ‘Als je oog krijgt voor readymades kun je de ophef verliezen en licht worden.’ Vandaag deel 2 van dit inspirerend gesprek.

Onno Kosters is even uitgedicht. Maar iemand die van jongs af aan al talig is, houdt natuurlijk een opschrijfboekje met ideeën, regels, beelden bij zich. ‘Welluidende poëzie’, schrijft Piet Gerbrandy over de meest recente bundel van Kosters, ‘geschreven in de traditie van grootheden als T.S. Eliot, Samuel Beckett en H.C. ten Berge’. En dat begon allemaal met de handtekening OnnO.

Wat heeft Jos van Hest toch met readymades? Hoe herkent hij de taalkracht in iets wat hij toevallig hoort? Hoe onthoudt hij de teksten en hoe vormt hij ze om? Een inspirerend en enthousiast gesprek in 2 delen met voorbeelden van Hans Warren tot Cees Buddingh’, K Michel en Joke van Leeuwen, vandaag deel 1.

Tegenwicht en gelaagdheid plaatsen tegenover de platte en platvloerse taal van de macht, dat is en blijft voor Paul Rigolle de functie van het woord. Leven, zo intens mogelijk leven in en mét de taal, en in al haar complexe mogelijkheden, kan een tegenwicht vormen. Het is zijn eigen particuliere manier om te bewaren… wat eigenlijk niet te bewaren is.

Schrijven is voor deze dichter haar tweede natuur. Vroeg begonnen, nog zonder pen: het observeren van mensen, dieren en situaties, met voorkeur voor dat wat afwijkt, wat spanning geeft, ‘gek’ is of ontroert. En toch zou ze het liefst onvindbaar, ongrijpbaar willen zijn zodat niets, geen woord, geen zin, geen beeld, haar kan vastpinnen tot wie ze zou zijn.

Poëzie hoeft voor Philip Hoorne niet elitair te zijn. ‘Ik wil zowel de professor als de poetsvrouw behagen.’ Hij is een observator en schrijft hoofdzakelijk over de mens en laat het hele wezen mens aan bod komen. Zijn poëzie komt voort uit de bedrading in zíjn hoofd. Voor hem is een gedicht goed als hij het na lezing nog eens wil lezen en nog eens.

Er zijn altijd dingen die je niet vertelt, zegt Vincent Van Meenen. ‘Niet alles is schaamteloos autobiografisch. En niet alles past. De bundel is groter dan mijn kleine persoonlijke materiaal.’ Zijn basis blijft overal en altijd schrijven. Door zichzelf in situaties te dwingen waar hij alleen schrijvend uit weg kan komen, maakt hij nieuw werk. Hij debuteerde onlangs met de gedichtenbundel ‘Alle fonteinen’.

Bauke Vermaas heeft een sterke hang naar logica en symmetrie in poëzie, en eigenlijk in alle teksten. Bij haar wielerpoëzie speelt nog een andere vorm van balanceren: het formaat van berichten op Instagram. De vorm waarin ze zou willen publiceren is ze aan het scherpstellen maar waar het steeds om gaat is met mooie woorden iets te laten zien, of liever te laten voelen.

Voor Lloyd Haft was vroeger ‘de dichter’ een soort wijze, iemand wiens (of wier) woorden je in je mee kon dragen. Maar het gaat in de poëzie ook om vrijheid: van denken en mededelen. Op jóuw manier mogen zeggen wat voor jóu een waarheid is. Zijn favoriete definitie van poëzie is van Paul van Ostaijen: ‘een in het metafysische geankerd spel met woorden’.