Interviews

Annemarie Estor probeert altijd te blijven communiceren, om een verhaal voor elk type lezer volgbaar te maken. Daarom gaat ze al schrijvend steeds na of haar teksten op diverse niveaus werken. Een lezing van een geoefende close reader, dat is natuurlijk heerlijk. Eigenlijk hoopt ze dat iedereen zo leest. Zelf heeft ze zo poëzie leren lezen op school, daar komt haar liefde voor het genre ook vandaan.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het achtenvijftigste gesprek, met Taco van Peijpe. Hij houdt van analyseren. ‘Als een gedicht mij bevalt of juist niet, probeer ik na te gaan waardoor dat komt. Welke middelen heeft de dichter met succes ingezet om de lezer te raken? Ik tracht me in de dichter te verplaatsen om te achterhalen wat deze heeft willen doen.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het zevenenvijftigste gesprek, met Ali Şerik. ‘Ik zie mezelf niet als recensent, eerder als dichter.’ Hij probeert de taal van de poëzie te begrijpen. ‘Elk woord heeft zijn eigen geheim, verscholen tussen de letters als in een recept. Ik probeer die ‘recepten’ van woorden te ontrafelen. Woorden hebben bovendien een geheimzinnige interactie met elkaar.‘

De vrouwen in de familie van Elisa Schepens schrijven graag. Haar bundel is een intieme herinneringsatlas, waarin jeugd, familie, huis en natuur vervlochten worden. Het is een ode aan geborgenheid, een ontdekking aan sferen. Het verkennen en een roeping van een diepere laag binnen de spirituele wereld lijkt een offer te vragen: het ontbinden van de gekende realiteit.

Wat heeft Jos van Hest toch met readymades? Hoe herkent hij de taalkracht in iets wat hij toevallig hoort? Hoe onthoudt hij de teksten en hoe vormt hij ze om? Een beetje de draak steken met literatuurders ligt Jos wel. ‘Als je oog krijgt voor readymades kun je de ophef verliezen en licht worden.’ Vandaag deel 2 van dit inspirerend gesprek.

Onno Kosters is even uitgedicht. Maar iemand die van jongs af aan al talig is, houdt natuurlijk een opschrijfboekje met ideeën, regels, beelden bij zich. ‘Welluidende poëzie’, schrijft Piet Gerbrandy over de meest recente bundel van Kosters, ‘geschreven in de traditie van grootheden als T.S. Eliot, Samuel Beckett en H.C. ten Berge’. En dat begon allemaal met de handtekening OnnO.

Wat heeft Jos van Hest toch met readymades? Hoe herkent hij de taalkracht in iets wat hij toevallig hoort? Hoe onthoudt hij de teksten en hoe vormt hij ze om? Een inspirerend en enthousiast gesprek in 2 delen met voorbeelden van Hans Warren tot Cees Buddingh’, K Michel en Joke van Leeuwen, vandaag deel 1.

Tegenwicht en gelaagdheid plaatsen tegenover de platte en platvloerse taal van de macht, dat is en blijft voor Paul Rigolle de functie van het woord. Leven, zo intens mogelijk leven in en mét de taal, en in al haar complexe mogelijkheden, kan een tegenwicht vormen. Het is zijn eigen particuliere manier om te bewaren… wat eigenlijk niet te bewaren is.

Schrijven is voor deze dichter haar tweede natuur. Vroeg begonnen, nog zonder pen: het observeren van mensen, dieren en situaties, met voorkeur voor dat wat afwijkt, wat spanning geeft, ‘gek’ is of ontroert. En toch zou ze het liefst onvindbaar, ongrijpbaar willen zijn zodat niets, geen woord, geen zin, geen beeld, haar kan vastpinnen tot wie ze zou zijn.