Interviews

Voor Micha Hamel is scheppen een 'heilig moeten': als hij te lang niets maakt, voelt hij zich steeds leger worden. Na de publicatie van de bundel 'is daar iemand' (over zijn verblijf in een psychiatrische kliniek), wil hij geen boegbeeld of spreekbuis voor een stoornis worden. Wel vindt hij het productief om open te zijn over zijn ervaring van ziek zijn naar herstel.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het zesenveertigste gesprek, met Cora de Vos. Over haar kennismaking met poëzie en over Meander. ‘Braaf is Meander niet, sommige recensies vind ik uitgesproken controversieel. Maar dat kan en mag, aan een braaf magazine valt niet veel eer te behalen. Af en toe moet je als lezer de wenkbrauwen fronsen, je eigen mening herzien.’

Tijdens het schrijfproces van haar meest experimentele bundel tot nu toe, ‘Mijn cloud, die de uwe is’, ontdekte Anouk Smies dat een technogoeroe en een eindtijd-denker niet gek veel verschillen. Ze jongleren met dystopie en utopie. Ze vindt het wonderlijk dat een dichter überhaupt door zijn eigen onderwerp verleid kan worden. Dat kan de poëzie mooi in zijn zak steken.

Taal is geen vaste materie is maar leeft. Meer dan een zoektocht is het een weg die dichter Monica Boschman gaat. Alles komt via haar hoofd, hart en handen op het papier, misschien wordt het daarmee een deel van haar levensgeschiedenis. Met poëzie gaat de taal onderhuids. Verbeeldingskracht is een vitaal deel van haar.

In 'Zombie zoekt zielgeno(o)t', de nieuwste bundel van Jan Lauwereyns, worden alle zintuigen aangesproken. Hij kwam tot een onverbloemde ode aan de Nederlandse poëzie. Een interview over ‘het traject dat iets van de beweging van een boemerang heeft’, ‘inspiratie in de combinatie van de dingen op een gegeven moment op een gegeven plaats’ en ‘een kwestie van verscherpte zintuigen’.

Een interview van Hans Puper met Jozef Deleu (1937), onder andere dichter, prozaïst en samensteller van bloemlezingen. Daarnaast is hij stichter en redacteur van 'Het Liegend Konijn'. In 2019 verscheen 'Ondoorgrond', zijn verzamelde gedichten van 1963 tot 2019. Daarna verschenen nog twee bundels miniaturen: 'geluiden voor de laatste dag' (2021) en 'het paard van mijn vader' (2023).

Boris Kanen wil geen ‘dichtende dokter’ genoemd worden maar hij is het wel. Zowel in de zorg als in de poëzie draait het voor hem om het maken van verbinding, van mens tot mens. ‘Het menselijke lot’ met al zijn hoogte- en dieptepunten, met al zijn paradoxen, fascineert hem. Poëzie begint bij hem bij het ontspannen maar aandachtig waarnemen.

Bij het vertrek van recensent Johan Reijmerink. Graag zou hij zien dat de lezers door zijn recensies enig inzicht in de opbouw en inhoud van de bundel hebben gekregen. Een gedicht hoeft niet geheel doorgrond te worden, maar het moet zoveel herkenning en verwondering opleveren dat je erdoor aan het denken wordt gezet en het jouw werkelijkheid intensiveert.

Na de Balkanoorlog was schrijver en kunstenaar Els de Groen verbijsterd. Ze moest haar gedachten ordenen en ontdekte poëzie als de trap naar het diepst van de ziel. De filosofische component is belangrijk, humor helpt om te relativeren. Kinderboeken schrijft ze echter niet meer, die onbevangenheid is ze kwijt. 'Ik wil hen niet voortijdig ontgroenen.'