Interviews

Bianca Boer over het altijd denken in beelden. ‘Door krachtige beelden in een gedicht tegenover elkaar te zetten, of naast elkaar, ontstaat in het hoofd van de lezer een bruggetje. Zo maakt de lezer zelf betekenis.’ Taal is vaak onbeholpen en ontoereikend maar we zoeken nou eenmaal verbinding met anderen en dit is wat we hebben.

Taal is voor Steven Van Der Heyden een communicatiemiddel voor innerlijke dialoog alsook voor het zoeken daarbuiten want de grootste rijkdom is altijd de gedeelde. In die zin is hij graag onderdeel van een collectieve stem die oproept tot verandering. Woord en beeld blijven voor hem complementaire delen van dezelfde taal en een onlosmakelijke inspiratiebron voor elkaar.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het achtenveertigste gesprek, met Onno-Sven Tromp. Over onze poëtische tuin en hoe dichters nog harder moeten roepen om gehoord te worden, poëziewedstrijden als middel, een klassieker van Kloos, gedichten die dwars door onze ziel snijden, een open vizier en een nieuwe manier om met poëzie bezig te zijn. Met drie nieuwe gedichten van zijn hand.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het zevenenveertigste gesprek, met Jeroen van Wijk. Wat er kan gebeuren als je meedoet aan een wedstrijd als de onze, wat het aantrekkelijke is aan recenseren, de schoonheid van een alledaagse handeling en een filosofisch gesprek op een terras, zonnig bij voorkeur, en de rol van Meander.

Bart F.M. Droog in gesprek over zijn nieuwste bundel 'Geite Gods' en het voordeel van een e-boek, de aversie tegen de gevestigde orde, Rottend Staal, het lezerspubliek (‘klein, klein… ik denk dat het wel meevalt’), stads- en grafdichtersschap, hèt komende boek over de Hitlervervalsingenindustrie, de vroegste moordballade uit onze geschiedenis en het ongoing project als de Nederlandse Poëzie Encyclopedie.

Moniek Spaans vermoedt dat ze met een meer dan gemiddeld associatie- en opmerkingsvermogen is begiftigd. Er is een woord dat haar samenvat: ideatrice, zij kanaliseert onophoudelijke ideeënstromen en vangt deze in woorden en beelden. Het brengt haar op zijsporen en onvermoede plekken maar meestal vindt ze haar weg wel weer terug. Overigens lijkt de taal zichzelf te illustreren.

Voor Micha Hamel is scheppen een 'heilig moeten': als hij te lang niets maakt, voelt hij zich steeds leger worden. Na de publicatie van de bundel 'is daar iemand' (over zijn verblijf in een psychiatrische kliniek), wil hij geen boegbeeld of spreekbuis voor een stoornis worden. Wel vindt hij het productief om open te zijn over zijn ervaring van ziek zijn naar herstel.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het zesenveertigste gesprek, met Cora de Vos. Over haar kennismaking met poëzie en over Meander. ‘Braaf is Meander niet, sommige recensies vind ik uitgesproken controversieel. Maar dat kan en mag, aan een braaf magazine valt niet veel eer te behalen. Af en toe moet je als lezer de wenkbrauwen fronsen, je eigen mening herzien.’

Tijdens het schrijfproces van haar meest experimentele bundel tot nu toe, ‘Mijn cloud, die de uwe is’, ontdekte Anouk Smies dat een technogoeroe en een eindtijd-denker niet gek veel verschillen. Ze jongleren met dystopie en utopie. Ze vindt het wonderlijk dat een dichter überhaupt door zijn eigen onderwerp verleid kan worden. Dat kan de poëzie mooi in zijn zak steken.