LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Interviews

Ik conformeer me niet. Waar is dat voor nodig?
Ik conformeer me niet. Waar is dat voor nodig?
Op poëziefestival StAnza in Schotland trad ook een Nederlandse dichter op. Arjen Duinker, die al vanaf de jaren negentig met zijn poëzie naar het buitenland trekt. Hij reist met gemak overal naartoe en beheerst het Engels, Duits, Spaans, Portugees, Frans en Italiaans. Meander spreekt taalvirtuoos Duinker net voordat hij terugkeert naar Nederland.
A language that feels concrete and malleable and mysterious to me
A language that feels concrete and malleable and mysterious to me
Mirthe Smeets was begin maart in Schotland bij StAnza 2014, een internationaal poëziefestival. Daar sprak ze met de Zuid-Afrikaanse dichteres Gabeba Baderoon. Daarvan een verslag in Meander. In het Engels, een taal waarvan Baderoon zegt dat het voor haar een concrete, kneedbare en mysterieuze taal is. Haar poëzietaal.
Over zestien sprookjes
Over zestien sprookjes
Bas Belleman (1978) schreef twee dichtbundels: 'Nu nog volop ventilatoren' en 'Hout'. Hij debuteerde in de Sandwichreeks van Gerrit Komrij en werd genomineerd voor de C. Buddingh’-prijs. Hij schreef recensies voor dagblad Trouw, De Groene Amsterdammer en Awater. In 2012 verscheen 'Sonnetten voor de donkere dame', waarin hij de laatste 28 sonnetten van Shakespeare op onorthodoxe wijze vertaalt en toelicht. Onlangs verscheen 'De drift van Sneeuwwitje', zestien sprookjes door Belleman hertaald naar poëzie.
Een kortsluiting tussen drang, gedachte en taalgebruik
Een kortsluiting tussen drang, gedachte en taalgebruik
De poëzie van de Italiaanse dichter Valerio Magrelli (Rome,1957) is tegendraads en gekant tegen iedere vorm van lyriek en sentiment. Hij wordt in Italië ook wel een cerebrale of rationele dichter genoemd. Zijn gedichten vormen goed doordachte bouwwerken of, zoals een Italiaans poëziecriticus schrijft, ‘volmaakt geconstrueerde horloges’. Magrelli, die filosofie en Frans studeerde en tegenwoordig als hooglaar Franse taal- en letterkunde aan de universiteit werkt, debuteerde op zijn drieëntwintigste met de bundel 'Ora serrata retinae' (1980) en was op slag bekend.
Ik zou mezelf niet kiezen als favoriete dichter
Ik zou mezelf niet kiezen als favoriete dichter
Vrouwkje Tuinman staat met haar nieuwe roman 'De rouwclub' (Nijgh & Van Ditmar, 2013) weer volop in de belangstelling. Dit werk werd zo mogelijk nog enthousiaster ontvangen dan de eerder bij dezelfde uitgever verschenen 'Grote Acht' ( 2005) en 'Buurvrouw' (2008). Voor Meander is zij vooral de dichteres van de bundels 'Vitrine' (2004), 'Receptie' (2007), 'Intensive Care' (2010) en 'Wat ik met de sleutel moet' (2011). Later dit jaar komt zij met een nieuwe bundel. Voor Meander een mooie preview hieruit: het gedicht 'Condities'.
Wat je verbergen wilt maskeer je
Wat je verbergen wilt maskeer je
Twee jaar na zijn poëziedebuut 'Landdieren' (2011)verscheen van Peter WJ Brouwer begin februari de veelbelovende bundel Mascara, een strak, zwart-wit vormgegeven dichtbundel met 32 gedichten, voorzien van een proloog en een epiloog. Tijdens de druk bezochte presentatie in Cafe Skek in Amsterdam, zorgde de dichter ook voor een sfeervolle muzikale omlijsting samen met televisiemaker Michael Abspoel. Antoinette Sisto, die het genoegen had bij de presentatie aanwezig te zijn, besloot Peter aan de tand te voelen, onder andere over de totstandkoming van zijn nieuwe bundel.
Elk portret is een zelfportret
Elk portret is een zelfportret
'Ik voel me verf' is een boek met vijftig portretfoto's van stadsdichters, met bij elk een gedicht van de geportretteerde over de ontmoeting met de fotograaf, Joost Bataille.
Over stadsdichter zijn en meer
Over stadsdichter zijn en meer
Al debuteerde hij betrekkelijk laat (in 2006), Martin Carrette is al lang gepassioneerd door poëzie, en dat zal zo blijven, ook na zijn stadsdichterschap in Deinze (van 2010 tot 2013). Hij publiceerde in Gierik/NVT - Verba - De Standaard en bracht vier bundels uit: 'Boswording' (2006) - 'echo's van raveel e.a.' (2008)- 'De Kleinmansuite' (2011) en 'Alles viel samen' (2013).
'Ik zou het liefst alle plotten van de wereld willen leven'
'Ik zou het liefst alle plotten van de wereld willen leven'
'Weggaan en houden van, daar ben ik eigenlijk wel veel mee bezig’, aldus Amarantha Groen (1989). Ze reist graag naar verre landen en maakt daar haar eigen kleine thuis. Ze houdt van alles wat levend is: poëzie, jazz, soul, andere mensen en haar katten. Zeven jaar geleden schreef ze ‘per ongeluk’ het eerste gedicht waar ze nog steeds tevreden over is. Sindsdien publiceerde ze in: De Brakke Hond, Meander, Met Andere Zinnen, Krakatau en Daidallain. Ook op literaire festivals bleef ze niet onbekend. Zo stond ze onder andere op 'Onbederf'lijk Vers' en 'Dichters in de Prinsentuin'. Meander sprak met haar over de taal die doodt, het categoriseren van de filosofie en de verborgen geschiedenis van de dingen.