Interviews

Miranda Mei (1961, pseudoniem van Ruurdtsje de Haan) publiceerde in literaire tijdschriften zoals Ensafh en De Moanne en in diverse verzamelbundels. In 2003 won ze de Dunya Poëzieprijs van Poetry International in Rotterdam en in 2005 won ze met haar tweetalige bundel Onaris de driejaarlijkse Fedde Schurerpublieksprijs voor het beste poëziedebuut van de provincie Friesland. Op veertigjarige leeftijd ging ze zich verdiepen in het Fries, haar moedertaal. In 2000 begon ze de lerarenopleiding Nederlands-Fries en in 2012 voltooide ze haar masterstudie Friese taal en cultuur aan de Rijksuniversiteit in Groningen. Tegenwoordig dicht Ruurdtsje zowel in het Fries als in het Nederlands. De gedichten in het Fries vertaalt ze meestal zelf naar het Ned

Jolies Heij (1964) heeft Duitse Taal- en Letterkunde gestudeerd en is momenteel fulltime schrijver, dichter en columnist. Ze schrijft Nederlandse en Duitse gedichten en staat vaak op het podium,zowel in Nederland als in Duitsland.

De rode loper, de nieuwste roman van Thomas Rosenboom, handelt over twee Gelderse jongens die na hun middelbare schooltijd besluiten hun droom te verwezenlijken. Veel scènes spelen zich af in de rockwereld, in cafés, bars, hangplekken…. Het boek roept bij Mirthe Smeets een heimweegevoel op naar de plekken waar zij als studente Nederlands in Nijmegen vaak te vinden was: alternatieve poppodia als Doornroosje, Merleyn, Diogenes… Zij belde naar Amsterdam, waar Rosenboom woont, en vertelde hem over haar studentenheimwee. ‘Een nostalgisch verlangen! Dat deel ik’, reageert de schrijver opgetogen.

Yke Schotanus (Scheveningen, 1963) is schrijfdocent, leraar Nederlands, dichter en liedschrijver. Momenteel geeft hij een internetcursus dichten bij de Schrijven Online Academie en leidt hij een poëziewerkplaats in Arnhem. Hij publiceerde tot nu toe twee dichtbundels en bracht een cd met Nederlandstalige liedjes uit. Naast dichtbundels publiceerde hij boeken over dichten en liedjes schrijven. Eerder verschenen van hem gedichten in De Tweede Ronde, De Zingende Zaag en Tzum.

Eerder dit jaar verscheen bij Uitgeverij Voetnoot de bundel Als kattenogen, van de Chinese Hsia Yu (1956). Sander de Vaan spr@k met vertaalster en samenstelster Silvia Marijnissen over deze bijzondere dichteres, die speelsheid hoog in het vaandel heeft staan.

Josse Kok (29) woont in Dordrecht en werkt in een staalmagazijn. In zijn vrije tijd schrijft hij gedichten en treedt op. Begin 2010 is hij aan Poetry Slams mee gaan doen en dat leverde hem een derde plaats op bij het NK Poetry Slam van 2011. Momenteel probeert hij een bundel samen te stellen en gepubliceerd te krijgen. Zijn favoriete dichters zijn Ingmar Heytze, Mark Boog en Menno Wigman.

Giuseppe Conte (Imperia, 1945) is een van de invloedrijkste Italiaanse dichters van deze tijd. Hij is bekend als romanschrijver en essayist, maar vooral en in de eerste plaats als dichter. In de jaren negentig was hij mede-oprichter van het Mitomodernismo (1995-1996), een nieuwe stroming in de Italiaanse literatuur. Ook vertaalde hij poëzie van Blake, Lawrence, Shelley en Whitman, waardoor hij niet alleen in Italië maar ook daarbuiten bekendheid geniet. In 1983 brak hij door met de bundel L’Oceano e il ragazzo (De oceaan en de jongen) met een voorwoord van Italo Calvino. Voor zijn bundel Ferite en rifioriture (Verwondingen en wederopbloei) die in 2006 uitkwam, ontving hij in Italië de Premio Viareggio.

De steile, holle bosweg van de Sint Pietersberg in Maastricht leidt naar het huis van dichteres Emma Crebolder (70). Wie via deze weg naar de voordeur loopt, ziet en ervaart kronkelende paadjes, allerlei tinten groen, fluitende vogels, geurende planten, een houten bruggetje en wegschietende dieren. Een ware ‘Secret Garden’, die Crebolder via omzwervingen door Zeeuws-Vlaanderen, Leiden, Venlo en Tanzania bereikte. ‘Vanuit hier loop je binnen een paar minuten naar België. Op de een of andere manier woon ik altijd daar waar landen samenkomen. Ik ben een grensgeval.’

Lydia Rood schrijft voor lezers van verschillende leeftijdsgroepen, maar is vooral bekend als jeugdboekenschrijfster. Ze hanteert een sobere en tegelijkertijd zinnelijke stijl. Haar verklaring: ‘Ik houd nu eenmaal niet van franje en laarpoerlarigheid.’ Als kind hoopte Lydia al schrijver te worden, maar later leek haar dat te hoog gegrepen. Ze besloot een vak te leren, maar ze was nog bezig te leren voor journalist toen ze haar eerste boek publiceerde. Toen ze uiteindelijk besloot dat ze toch liever schrijver was dan journalist, miste ze wel het journalistieke handwerk. Op dat moment begon ze research voor boeken serieus te nemen.