Columns

De redactie van het ANWB-magazine De Kampioen heeft onlangs de lezers gevraagd gedichten in te sturen over hun ervaringen met de Wegenwacht. Jan Loogman neemt de inzendingen aan De Kampioen door. Hij denkt aan de uitspraak van Karel van het Reve, ‘slechte gedichten zijn ook gedichten.’ Maar waarom zouden wij deze gedichten rubriceren in de bakken goed en slecht?

Kees ’t Hart leest op de volgende Meander Live (15 mei) zijn laatstverschenen bundel voor: Het vogelkerkhof. Hij is zo’n dichter die doden kan laten leven zolang een gedicht duurt, Lord Lister heeft geen geheimen voor hem en hij roept zichzelf op als de jonge docent Nederlands. Hij hield van zijn leerlingen, de eerste vereiste voor een goede leraar.

Een geladen stroom waart door de zinnen van dichter Ter Balkt. Bij de uitreiking van de P.C. Hooftprijs in 2003 zei ter Balkt: 'Poëzie speelt zich af in een grensland, tussen slaapwandelen en waken, tussen twee en misschien wel meer werelden. Voor mij is een gedicht een elektronenstroom van taal, klank, betekenis en vonken'.

Politiek en poëzie gaan niet altijd goed samen, zeker niet als het om felle partijen of stromingen gaat. Onlangs herlas Hans Franse het boek van Eddy du Perron: 'In deze grootse tijd', korte aantekeningen over de politieke situatie en de literatuur. Een dichter heeft iets van een Eerste Kamerlid. Elk woord moet kloppen, elk woord moet, van emotie ontdaan, veralgemeniseerd en helder functioneren.

Het gezin komt er in de Schone Kunsten niet goed af, toch is zij – naast klaagmuur - ook ideaal. En het verlangen naar dat ideaal komt Rogier de Jong in de literatuur weinig tegen. Hij begon zich zorgen te maken over zijn belezenheid tot hij bij ‘de grote dichter van het kleine en alledaagse’, Bernard Dewulf, iets van liefde bespeurde, van waardering voor een Warm Nest.

Wat een kansen laat de ene leraar liggen en hoe stimulerend is de andere? Beseffen leraren überhaupt hoe groot hun invloed kan zijn? En hoe lang de herinnering aan hen doorwerkt? Het hoge cijfer voor Duits dat Jan Loogman ontving, werd met een denigrerende opmerking teruggeven. Hoe anders was dat bij Engels waar de hele klas het verzameld werk van Shakespeare op een zaterdagmiddag kocht.

Er zijn nogal wat innemers in de wereldliteratuur. Onder hen bevinden zich uiteraard ook Nederlandse dichters/schrijvers. Met in gedachten 'Slechts de namen der grote drinkers leven voort' (titel van Riekus Waskowsky, 1968), noemt Ko van Geemert er een paar in deze column. Het laatste woord geeft hij aan Jan Boerstoel: Drinken / doet een beetje zeer, / maar nuchter leven /nog veel meer.

Schrikkeldag was aanleiding voor Jan van der Vegt zijn Latijn af te stoffen en zijn vrienden een schrikkelwens te sturen, een bewerking van de elfde ode in het eerste boek van de Carmina van Horatius, waar menig classicus ernstig de wenkbrauwen bij zou fronsen, maar waardoorheen hij de schim van Horatius, mocht die zich vertonen, in de ogen durft te kijken.

“Een echte dichter van de dood,” stelde Ed Hoornik opgewonden vast toen hij de debuutbundel van dichter, schrijver en vertaler Hendrik van Teylingen las. Schijnbaar achteloos vult de vormvaste Van Teylingen zijn sonnetten met fraaie verzen, rake formuleringen en verrassende associaties, vrolijk, ironisch, humoristisch en inderdaad, de dood ligt altijd op de loer. En wie was Stieneke van Stevensweert?