Meandermagazine

Mirthe Smeets ging met Adriana Ivanova in gesprek over haar bundel ‘Zuurstof’ maar ook over schrijven en persoonlijke rouw. Ellendige momenten hebben haar weerbaarder gemaakt. In haar werk gaat ze de dialoog aan, stelt vragen, onderzoekt. Dat móét ze van haarzelf. Poëzie is het ontleden van ongemakkelijke gevoelens en gedachten. Als het niet wringt, werkt het niet.

In de bundel ‘Lievegedicht’ van Joost Oomen viert het absurdisme hoogtij. Volgens Onno-Sven Tromp kan Oomen excelleren op de vierkante millimeter met zijn poëzie. ‘Geen onderwerp zo gek of Oomen weet er met veel fantasie en lichtvoetige associaties een gedicht van te maken. De liefde van de dichter gaat duidelijk door de maag. Er staat in de bundel bijna geen enkel gedicht waarin geen eten of drinken voorkomt, variërend van pudding tot ananaszee en van lolly’s tot roomboter.’

Recensent Kamiel Choi draagt graag samen met zijn dochter ontwapenende poëzie voor. Hier doet hij dat door de regels ‘Wie de Tijd krijgt moet deze delen / en deelt dan de tragiek dat onze tijd niet deelbaar is, / al korten we haar samen, bijvoorbeeld als we luisteren / naar een ademhaling, aan de deur van de kinderkamer.’

Nouri Al-Jarrah wordt gezien als een van de invloedrijkste dichters in de Arabisch sprekende wereld. Met de vertaling van zijn bundel ‘Een boot naar Lesbos’ uit 2016, is hij voor het eerst in het Nederlands te lezen. Het werd geschreven toen duizenden Syriërs over de Middellandse Zee vluchtten voor het geweld in hun land. Hettie Marzak vindt het indrukwekkende poëzie: ‘De poëzie van Al-Jarrah is verweven met mythologie, volksverhalen, politiek en geschiedenis.’

In Ljubljana zag Hans Franse op de markt een melkautomaat: melk, vitaliteit, leven; de dichter is een koe, schreef Achterberg. Zou er geen markt zijn voor al die sigarettenautomaten die werkloos zijn geworden? Maak ze tot poëzieverstrekkers voor verslaafden aan het Woord! Omdat hij zoveel reist en zelden de provinciestad Alkmaar aan doet, heeft hij het project ‘pakje kunst’ gemist.

Het gedicht ‘Wie zich samen herhaalt’ van Roelof ten Napel (°1993) staat in 'Dagen in huis' (2021). Het is een eigenzinnige ode aan de vriendschap. Geen platgelopen paden, geen clichés – noch inhoudelijk, noch in de verwoording. En dat is in niet geringe mate te danken aan de originele metafoor waarmee het gedicht opent. Joost Dancet bespreekt.