Meandermagazine

De verzameling kort bestek in de bundel ‘De vlucht van de levenloze libellen’, zou moeten leiden tot eeuwige verte, maar dat is niet het geval volgens Peter Vermaat: ‘Naar mijn gevoel blijft het in deze bundel allemaal teveel aan de oppervlakte. De taal is te beschrijvend, teveel vrijblijvend en te weinig aangrijpend. De dichter springt op iedere pagina weer in een nieuwe uitdossing uit zijn verkleedkist, maar blijft vervolgens draaien en buigen, blijkbaar in de verwachting van applaus.’

Schrijven is voor Ann Van Dessel een levensnoodzakelijke behoefte, net als eten, drinken, slapen, tekenen en in haar eentje in de natuur wandelen. Wanneer ze over iets schrijft bestaat er al een zekere afstand tot het gebeuren en het onderwerp. ‘Tijd’ ervaart ze als noodzakelijk om te kunnen schrijven. De emotie moet bij de lezer liggen, niet in het gedicht.

Zelden zal een bundeltitel zó letterlijk genomen kunnen worden als die van de nieuwe bundel van Erik Jan Harmens: ‘de man die blauw werd’, zegt recensent Ivan Sacharov. Maar ook: ‘tegelijkertijd zit er iets anders in die titel, iets wat zich aan dat letterlijke (letterlijk) onttrekt. Taal laat zich niet onder één noemer vangen. Net als een mens, trouwens. De kracht van hun directheid – of moet ik zeggen eerlijkheid? – maakt deze insisterende gedichten soms heel sterk.’

Rogier de Jong verrast met beheerste gedichten vol filosofische gedachten. ‘Een wereld die je altijd wel /had vermoed maar die pas / bestond toen jij hem bedacht’. Schijnbaar moeiteloze details en een eenvoud die bijzonder is. Nieuw werk dat meteen staat als een huis waarin we willen wonen. ‘Wie nu / niet sterft zal ook morgen nog leven.’

Marc Bruynseraede bespreekt ‘Meeuwenpraat’ van Lut De Block: ‘De gedichten zijn eenvoudig, gemakkelijk leesbaar, met hier en daar een dubbel bodempje of metaforisch versierinkje, maar sober. Ze klinken zo gewoon dat je je afvraagt of het hier soms geen doordeweekse dienstmededeling betreft. Maar het zijn in feite pretentieloze kanttekeningen, tekens van verlangen, van gemis, die je alleen maar met peinzende stilte kan beantwoorden.’

Johan Mostertman moet als literaire herbergier veel mensen blij hebben gemaakt. Rogier de Jong over zijn oud-docent Grieks die vanuit zijn belangstelling voor de dichtkunst sites (waaronder die paarse) begon waarop je zelf gedichten kon plaatsen. Een vorm van gastvrijheid die je niet veel meer zag in poëzieland. Meerdere dichters hebben zijn sites als springplank gebruikt.