Meandermagazine

'Poëzie is een pleidooi voor het authentieke dat onbegrijpelijk is' zegt Cees Nooteboom op de omslag van de jongste Poëziekrant. Aan deze uitspraak gaat een zin vooraf: ‘Dankzij de poëzie heb ik toegang gekregen tot lagen in mezelf die ik niet kende.’ Die uitspraak kan Jan Loogman volgen. Hij haalt in deze column regels van Mary Oliver aan, Willem Wilmink èn Nooteboom.

In de taal van Jolies Heij gebeurt er van alles. Er zijn harde zinnen en conclusies die soms worden toegedekt met zachtheid, er is dat verlangen, het vergezicht, het vergeten en zeker weten: ‘hoogtevrees is niet nodig zo lang je omhoog kijkt’, ‘of dat je van panorama’s droomt, het is niet erg’, ‘oefen in verwildering en slik pokon om te groeien’.

Recensent Hans Franse heeft genoten van ‘Langs een helling’, de nieuwste bundel van Toon Tellegen. Goede poëzie behoeft geen krans, maar toch: ‘Al herlezend, noterend, wikkend en wegend ontdekte ik een gelaagdheid, een eenvoud die vaak raadselachtige gevoelens opriep, een gelaagdheid die tot denken aanleiding gaf, leidend tot gedachten over poëzie in het algemeen en het wonder van het gegrepen worden door een taal die zo simpel lijkt op het eerste gezicht.’

Senne Bogaerts kan niet stoppen met schrijven, ‘of mijn schrijfsels ooit het grote publiek gaan bereiken of niet moet ik een beetje loslaten. Maar uiteraard hoop ik ook wel onsterfelijke gedichten te schrijven en nog steeds gelezen te worden wanneer deze wereld ten einde gaat omdat ons klimaatprobleem niet wordt bestreden.’ Een gesprek over de drang tot impact maken, urgentie en dromen.

Recensent Onno-Sven Tromp bespreekt in zijn eerste recensie voor Meander ‘Een punt op een blad‘ van Hervé J. Casier: ‘’De Vlaamse dichter, prozaschijver en oud-docent Casier schrijft uitgeklede gedichten, ontdaan van elke franje: zonder titels, hoofdletters, interpunctie en 'grote' woorden. Je kunt zijn gedichten zien als ‘kleine juweeltjes’, maar ze dreigen door hun vederlichte karakter van de pagina te waaien voor je ze gelezen hebt.’’

“Wat wil je later worden als je groot bent?” het antwoord “schrijver”. Onlangs heeft Martine Brander besloten dat later nu is, en zij groot. Gelijk heeft ze. Haar gedichten hebben een prachtige beeldtaal, ‘de ribfluwelen schouders van de nacht, het dorp een blokkendoos vol opgerolde mensen, zachte armen van kastanje, sterrenmossen aarde, door boomwortels gewiegd als een houten kind.’