Meandermagazine

“Wat wil je later worden als je groot bent?” het antwoord “schrijver”. Onlangs heeft Martine Brander besloten dat later nu is, en zij groot. Gelijk heeft ze. Haar gedichten hebben een prachtige beeldtaal, ‘de ribfluwelen schouders van de nacht, het dorp een blokkendoos vol opgerolde mensen, zachte armen van kastanje, sterrenmossen aarde, door boomwortels gewiegd als een houten kind.’

Recensent Herbert Mouwen las het Poëziegeschenk 2023, ‘Er staat te gebeuren’ van Miriam Van hee en Hester Knibbe, dat zij in het kader van de Poëzieweek van 2023 schreven. Het thema van deze week en van deze bundel is ‘Vriendschap’, vandaar ook de keuze voor deze twee bevriende dichters. Mouwen constateert dat poëzie en vriendschap hand in hand kunnen gaan, en dat er veel antwoorden worden gegeven op vragen die de moeite van het lezen meer dan waard zijn, maar vindt het ‘jammer dat de kwaliteit van de twee gedichten te weinig in evenwicht was’.

De natuur kan van een grote omvattende harmonie zijn of van een eigenzinnig voortwoekerende macht. Bij Leo Herberghs is het een poging het geheim te ontsluieren waarin de elementen van bomen lucht en veld zich hullen. Een criticus noemde Herberghs 'een notulist van het veronachtzaamde'. Pieter Sierdsma over Ochtend, een gedicht uit de vroege bundel Lessen in landschap.

Had u al eens gehoord van het Bruto (Inter)Nationaal Geluk? Wilt u zichzelf verrijken? Uw toekomst verduurzamen? Heeft u daarbij wel eens aan dichters gedacht? Ontmoet op het 53ste Poetry International Festival verrassende dichters uit de hele wereld en laat u inspireren door hun grenzeloze verbeeldingskracht; als optimistische bron van nieuw inzicht. There is a poem for that! 

Æde de Jong heeft genoten van ‘Het komende leven’, een bundel van Renée van Riessen: ‘’Deze bundel is van opnieuw beginnen doordrongen. Waar de dood voor steeds meer mensen het grote niets inluidt, een mooie term voor botweg het einde – althans voor ‘het zelf’, als dat al bestaat – is het komende leven het leven dat de Messias zal inluiden. Hoe dat komende leven eruitziet, daarover verschillen de meningen, maar Van Riessen doet enkele suggesties.’’

Sara Eelen stelt dat het ‘de tijd is die ons controleert’. Ze weet niet of ze zich met zoveel gemak in de huidige tijd beweegt, de verwachtingen of eigenaardigheden die komen kijken bij onze digitale, individu- en materie-gerichte samenleving. Ze merkt dat ze ‘als vanzelf’ altijd over de invloed van tijd schrijft. Poëzie biedt verstilling, vertraging. Poëzie moet niet pretenderen ons te kunnen redden.