Meandermagazine

Sara Eelen stelt dat het ‘de tijd is die ons controleert’. Ze weet niet of ze zich met zoveel gemak in de huidige tijd beweegt, de verwachtingen of eigenaardigheden die komen kijken bij onze digitale, individu- en materie-gerichte samenleving. Ze merkt dat ze ‘als vanzelf’ altijd over de invloed van tijd schrijft. Poëzie biedt verstilling, vertraging. Poëzie moet niet pretenderen ons te kunnen redden.

Peter Vermaat vraagt zich af of ‘Ik meld mij af, ik meld mij aan’ van Philip Huff geen bijproduct is van zijn meest recente roman? En ook of debuteren als dichter toevallig op de bucket list stond van Huff? Want: ‘Niet alles wat je met witregels doorspekt, wordt daarmee tot poëzie. Niet alle teksten die je nummert met I tot en met IV krijgen daarmee een samenhang. Niet iedere vergelijking van het een met het ander wordt daarmee beeldspraak.’

Dichter Elly Stolwijk schreef deze winter over ‘vader en de narigheid die hij in de oorlog heeft meegemaakt.’ Terwijl een huisbewaarder zegt ‘zo ziet het eruit in de lente’ concludeert zij ‘zo zullen verschijnselen altijd samenkleven, / versterkt door een litteken op het hoornvlies’. Liefdevol roept ze een dode geest tot leven, haar vader ‘bestaat nu uit letters, woorden, zinnen, een onaffe sage.’

Maurice Broere buigt zich over Arabische poëzie met de bundel ‘Hier loopt niemand achter iemand aan’ van Tarek Eltayeb. Lore Baeten stond garant voor de Nederlandse vertaling. Hij concludeert: ‘Een boeiende bundel met aansprekende thema’s zoals: liefde, schaduw, dichten, fantasie, je eigen weg gaan.’ Ook over de vertaling is hij te spreken.

Hans Franse over een kunststroming die geen kunststroming was, maar alles te maken had met de Eerste Wereldoorlog: DADA. Een groep kunstenaars, bijeengebracht door de vlucht voor de oorlog, brak de taal die medeverantwoordelijk was voor die onmenselijke oorlog af en ridiculiseerde de hogere kunst van de goddelijke, hemels geïnspireerde dichters met een Hoofdletter D: het zorgvuldige estheticisme bleek een leugen.

In de bundel 'Wat ons had kunnen zijn' (2018) noemt Peter Verhelst (°1962) zijn gedicht ‘Man met piano, Kiev, Oekraïne, 2014' een ode aan Markiyan Matsekh, de man die tijdens een betoging zowaar piano speelde. Achter zijn rug bevond zich een groep demonstranten, tegenover hem vormde de oproerpolitie een ondoordringbare muur. Het bijzondere, geëngageerde gedicht wordt besproken door Herbert Mouwen.