Meandermagazine

De bundel ‘Simones en Dianina’ van Liesbeth Lagemaat, vertelt een mythisch scheppingsverhaal. Hettie Marzak noemt het betoverende poëzie en zegt: ‘Met grote verbeeldingskracht en vanuit een nog grotere belezenheid vertelt Lagemaat deze ontstaansgeschiedenis in bevreemdende beelden en magische taal. Dromen en realiteit worden dooreen geweven en lenen zich voor diverse interpretaties, waarvan met geen mogelijkheid te zeggen is welke de juiste is.’

De nieuwe bundel van Fleur Bourgonje, ‘Het geheugen van een huis’, is aanleiding voor een gesprek. Over hoe eeuwenoude kunst de alledaagse destructie overstijgt, schoonheid het wint van lelijkheid, de intensiteit van de zintuigelijke waarneming, vluchtelingen, nomaden, ontheemding en ontreddering, bescherming en veiligheid van een thuis en toekenning van waarde. En dan vergezeld van prachtige gedichten.

Recensent Douwe Wilts leest en bespreekt de nieuwste bundel van Jacob Groot, ‘Lichttabletten’, en krijgt het gevoel dat hij niet alleen poëzie leest, maar ook een toneelstuk bekijkt, in een stijl ‘alsof er nog weinig vaststaat, alsof de personages elk moment hun zinnen kunnen hernemen.’ Hierin herkent Wilts ook het thema van de bundel: de mogelijkheid dat de geschiedenis alsnog gewijzigd wordt, dat het genomen afscheid niet definitief is. De poëzie van Groot doet wat Wilts betreft precies wat goede poëzie moet doen: ‘de wereld in een ander licht zetten.’

Wie kent niet het sprookje van Sneeuwwitje, die volgens een toverspiegel de mooiste van het land is, hetgeen de woede wekt van haar stiefmoeder de koningin. Dichter Jan G. Elburg zette dit sprookje drastisch naar zijn hand en creëerde een heel nieuwe versie. Jan van der Vegt las het gedicht dat in de nagelaten papieren van Elburg werd aangetroffen.

Volgens Marc Bruynseraede is de taal in ‘Tijgerbrood’ van Ruth Lasters, een reddingsboei om de imperfectie te lijf te gaan. ‘De essentie waar ze naar streeft, de zwarte doos van het gedicht of het archetypische beeld, dat blijft hangen in de gedachten, maken van haar meer dan ooit een boeiende dichteres en een onafhankelijk Stadsdichter in de ware zin van het woord.’

Rogier de Jong over ‘het Vlaamse gevoel versus Hollands verstand’. Het Nederlandse taalgebied kent twee dichtvormen, een Zuidelijke en een Noordelijke, die blijkbaar uit elkaar drijven. Maar is dat erg? Wellicht beïnvloeden we elkaar over de grens heen en dat is mooi – maar echt Zuidelijk zullen wij Hollanders nooit worden zoals de Vlamingen onze calvinistische inborst als een curiositeit zullen blijven beschouwen.