Meandermagazine

Vandaag een duik in het verleden met een zeer vermakelijk artikel over het enfant terrible van de literatuur, dichter en schrijver A. Marja. Volgens Marc Bruynseraede stond Marja bekend als practical joker en haalde hij voor en direct na de Tweede Wereldoorlog grappen en grollen uit. Maar hij was ‘een pain in the ass voor literatoren of andere stervelingen die het pad van Marja kruisten en waarmee enige onenigheid tot stand gekomen was. Hij haalde er rigoureuze grappen mee uit, die hem niet altijd in dank werden afgenomen.’

‘Een hoofd dat vol van velden / de vluchtroep van de merel hoort’ dicht Paul Bezembinder maar hij haalt ook Freud aan, ‘melancholie is ingedroogde rouw’. De Grote Jupiter, Fortuna, de Bijbel, Horatius of de weidevogelen, reservetijd of het hier en nu, de gulden snede, der mensen bede en God. Ramen open voor deze aubade.

In ‘Kleine wereld’ van Mattijs Deraedt vindt Æde de Jong zintuigelijke poëzie met oog voor detail: ‘De wereld van Deraedt is niet zo klein als de titel van de bundel doet vermoeden. Hij ziet in alle kleine dingen het grote geheel weerspiegeld. De gedichten behandelen grote thema’s, maar missen soms de diepte om ontroering, vervoering of voor mijn part walging teweeg te brengen.'

Zoals er gedichten zijn die het onzegbare onder woorden lijken te brengen, zo kan muziek raken aan gevoelens waar woorden te klein voor zijn. Poëzie en muziek zijn uitingsvormen die aan elkaar verwant zijn. Jan Loogman onderzoekt deze stelling op een van de eerste mooie lentedagen van dit jaar. Is er poëzie die zo blij kan maken als muziek?

Een zevental gedichten rond de dagen 4 en 5 mei. Werk van Jana Beranová, Willem van Toorn, Remco Ekkers, Toon Tellegen, Mustafa Stitou, Rogi Wieg en Ted van Lieshout. ‘Breekbaar, met kaarsrechte rug, schokkerig bewogen of stil, van kou en van as, van opstijgen en licht, kus en geen kus, een verschil, wijsheid, wel of geen mond, verleden tijd en huidige.’

In zijn laatste recensie voor Meander bespreekt Johan Reijmerink ‘Balts’, de nieuwste bundel van Luuk Gruwez: ‘Het in beeld brengen van wat we ons bewust zijn en niet bewust kunnen zijn, en bewust zouden willen ervaren van onszelf en/of de ander, weet Gruwez in tal van observaties van personen en situaties, al dan niet op zijn familiekring betrekking hebbend, aan ons voor te leggen.’ Daarnaast weet Gruwez ‘altijd weer het verhevene opzienbarend te verbinden met het aardse, het seksuele.’