Meandermagazine

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het vierenzestigste antwoord komt van Anneruth Wibaut.

‘Hullo Bu-Bye Koko Come in’ is de tweede bundel van de Zuid-Afrikaanse Koleka Putuma. Een fascinerende bundel noemt Kamiel Choi dit werk, het dwingt je om te luisteren: ‘’Ik zou deze dichteres graag een keer horen optreden om haar poëzie ‘in het echt’ te beleven, omdat ik op papier te veel moeite moet doen voor deze felle poëtica die ver van het bed van een persoon met ‘zeven vinkjes’ staat.’’

In zijn vorige column schreef Hans Puper over het luminisme van Gorter en schilders uit zijn tijd. Overeenkomsten kun je makkelijk laten zien, ook tussen de impressionistische werkwijzen en het sensitivisme van Gorter. Lastiger wordt het als om heftige emoties gaat.

Enno de Witt moest zijn ideeën en fantasieën als dichter herschrijven. Na schrappen en witregels invoegen werd de poëzie evenwichtig, toegankelijk, herkenbaar. Poëzie is een onvermijdelijkheid, zegt hij en zo botste hij tegen ons aan, wierp ons omver. En als poëzie dan helemaal geen functie, doel of nut heeft en al helemaal niet maatschappelijk is, blijft dit over.

De laatste drie dichters met hun werk stellen zich vandaag voor. Ook zij werden genomineerd voor de Rob de Vos-prijs 2022 en kregen een eervolle vermelding. Drie verschillende sterke gedichten die indruk maakte op de jury. Laat u verrassen en lees het vakkundige commentaar van onze jury.

‘Gedichten gaan voor mij om het spel, om de dans, het slaan van de hakken.’ zegt Anne Provoost. Ze hoopt oprecht dat de lezer van haar bundel de uitbundigheid voelt van een vrouw van 57 die als een kind de mogelijkheden ontdekt van het dichten. In poëzie is betekenis niet langer de essentie. Er gebeuren daar interessantere dingen.