Meandermagazine

Hettie Marzak bespreekt het gedicht 'Caligula' van Hugo Claus (1929-2008) uit de  bundel met de betoverende titel 'Het huis dat tussen nacht en morgen staat' (1953). Claus kiest er - vreemd genoeg - voor om in dit gedicht een andere kant van Caligula te laten zien: niet de Romeinse keizer die een wreedheid begaat, maar juist een barmhartige daad verricht, ook al is die irrationeel. 

Hans Franse schreef een persoonlijke longread over de speciale bundel ‘Iets kleins volstaat’ van Eric van Loo. Deze bundel is samengesteld door de redactie van Meander na het overlijden van onze collega. Een eerbetoon aan hem en zijn poëzie. Hans Franse: ‘Ik beschouw de bundel als een prachtig kleurrijk herfstboeket, waarin elk blaadje van melancholie en eindigheid getuigend, een onherroepelijke schoonheid en een gevoel van tederheid en bewondering oproept.’

Voor Stevine Groenen gaan poëzie en andere vormen van kunst hand in hand. De gelaagdheid van een schilderij, beeldhouwwerk of muziekstuk kan haar erg beroeren. Ze is veel bezig met hoe we deze wereld achterlaten. ‘Poëzie kan leiden tot het begrijpen van wat er gebeurt, mensen op een andere manier laten kijken naar natuur, waarin wij ons zo nadrukkelijk manifesteren en gedragen als een kudde olifanten in de porseleinkast’.

De vijfde bundel van Daan Cartens, ‘Mijn vriend herinnering’, geeft meer prijs naarmate je hem vaker leest, vindt Hans Puper. Dood, verleden en het nu zijn in iedere afdeling nauw met elkaar verbonden. Door herhaling van woorden en begrippen zet hij op een onopvallende manier een interne symboliek op en de vormgeving van de gedichten is schijnbaar eenvoudig, maar vaak tot in details verrassend.

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het negentiende antwoord komt van Janine Jongsma.

In de verrassende debuutbundel van Marie Brummelhuis, ‘Nee, niet weer over vlinders’, vindt recensent Hettie Marzak een dichteres die zich niet opnieuw probeert te verliezen in herinneringen en rouwbeklag, maar die juist gedichten schrijft als vlinders ‘licht, kleurig en dansend van onderwerp naar onderwerp’. Brummelhuis schrijft directe, persoonlijke gedichten in toegankelijke taal en: ‘haar originele invallen en verwoordingen daarvan zijn verfrissend en zetten alledaagse dingen in een ander licht, alsof je een caleidoscoop een kwartslag draait.’