Meandermagazine

Het Liegend Konijn 2021/2 bevat bijdragen van een hele reeks bekenden. Jozef Deleu heeft daarnaast weer een flink aantal dichters opgenomen die nog geen bundel hebben gepubliceerd: elf dit keer. Vorm en inhoud zijn heel gevarieerd. Hans Puper illustreert dat met gedichten van Lucas Hirsch, Esther Jansma, Sabine Kars en Ann Bellemans.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het achtendertigste gesprek, met Paul Bezembinder. Over Meander als thuishaven maar Nederlands niet langer een cultuurtaal en laaggeletterdheid en ontlezing het cultuurbeleid, over bezuiniging en tekort, eenzaamheid en ontreddering, het eeuwigdurend tijdloos nu maar ook over de illusie die hij graag koestert: dat poëzie er altijd al geweest lijkt te zijn.

Johan Reijmerink boog zich over ‘Onster Target’, de laatste bundel van Annemarie Estor: ‘Niet het Monster Target als geestverruimend drankje, maar het monsterachtig gedrocht dat we wereldeconomie noemen, en alles wat daaruit voortvloeit, bedreigt ons dag in dag uit. Estor spreekt zich bijkans pamflettistisch uit in deze korte krachtige verzen die weinig aan het misverstand overlaten.’

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het twintigste antwoord komt van Peter Vermaat.

In de bundel ‘De zon regent koperen spijkers’ van Bart Plouvier zijn vele mooie reflectieve gedichten te lezen over het banale en het verhevene, volgens Marc Eyck. ‘De dichter beschikt over een groot repertoire aan woorden waardoor hij treffend beelden en gevoelens weet neer te zetten.’ Wel vraagt hij zich af of er redactionele begeleiding is geweest aangezien de bundel taalslordigeheden bevat.

Hans Franse ontroert in een column waarin hij zijn overleden naasten herdenkt. Crisantemi van Puccini, dichtregels van Boutens, mist over het landschap en kleuren van de herfst begeleiden schrijnend gemis. De dood als onverwachte bezoeker, als stille vennoot of zoals Marleen de Crée eindigde, onafwendbaar: Onze / stappen dralen op het vossenpad. / en toch, we naderen wat we nog / niet zien.