Meandermagazine

Hans Puper vindt dat ‘Roeivlucht’, de nieuwe bundel van Mark van Tongele, aanvoelt ‘als een aangename, hernieuwde kennismaking. Je raakt opnieuw in de ban van zijn lichtheid, die de duisternis even moet doen vergeten en de woordenschat waaruit hij put.’ En bij het scheppen van lichtheid speelt klank een zeer belangrijke rol.

In zijn eerste interview gaat Christophe Ywaska in gesprek met dichter Geert Jan Beeckman. Over diens dichtbundel ‘Woestijnzucht’, over ons bestaan, de roadtrip door de innerlijke wereld, zintuiglijke voelsprieten, hoe hij kunst een stem geeft zonder zelf aanwezig te lijken, zijn muzieksmaak en de volledige immersie als overeenkomst, weg uit de realiteit, het leven als een wrede grap en hoe iedereen wordt wie hij al is.

Bekend toneelspeler en acteur Eric Schneider debuteert op zijn 86ste met de bundel ‘Waar weg weg is en stilte stiller nog’. Hettie Marzak hierover: ‘De dichter heeft zijn hart binnenstebuiten gekeerd en zichzelf daarbij niet gespaard. Het is de nietsontziende oprechtheid die deze gedichten indrukwekkend maakt. De maskers van het toneel zijn afgerukt en het naakte gezicht van de dichter kijkt ons aan.’

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het negende antwoord komt van Hans Puper.

Herbert Mouwen heeft zich verdiept in de biografie van Bert Schierbeek. ‘Niemand is waterdicht’ van Graa Boomsma: ‘Over de vorm waarin Bert Schierbeek zijn teksten giet, is veel te zeggen. Aan de ontwikkeling van die vorm van experimenteel proza naar zuivere, directe poëzie is te zien dat hij zich uiteindelijk ontwikkelt tot een pure dichter. Het boek is vlot geschreven, deskundig geannoteerd en zeer verzorgd uitgegeven, met een goed oog voor aantrekkelijke details en de bijzondere positie van de Vijftigers als literair fenomeen.’

Columnist Jan Loogman over het ritme van een wandeling, de zon onderweg of de regen, een pauze, de inhoud van een rugzak, het gezelschap, de weg en steeds weer komt poëzie in flarden naar boven zoals wolken die zich wit verheffen langs een blauwe hemel. Het spoor soms bijster, dan de een voorop, dan de ander, een individueel genoegen of een collectief geluk.