Meandermagazine

Eric van Loo gebruikt zijn poëzie om te kunnen omgaan met een haperende gezondheid. Dat levert naast filosofische teksten prachtige zinnen als “Verlichting is een te zwaar woord voor iets dat in alle stilte vanzelfsprekend voelt.” Het is goed stil te staan bij dat wat we als zo vanzelfsprekend ervaren, het leven te voelen in alle facetten, ons hart iets terug te laten zeggen.

De nieuwste bundel van Sacha Blé, 'Langzame Zon', vraagt veel van de lezer volgens recensent Herbert Mouwen: 'Te veel moet de lezer aan het werk met gedichten die uit een stapeling van begrippen bestaan.' Ook het voortdurend moeten bladeren naar verklarende ‘Aantekeningen’ maken het lezen een uitdaging voor de lezer. Toch levert dit harde werken soms wel mooie ontdekkingen en boeiende gedichten op. Mouwen ziet in vergelijking met eerder werk van Blé een poëtische ontwikkeling die voor de dichter niet verkeerd is, maar het voor de lezer wel moeilijker maakt.

In een open brief, ondertekend door 2000 personen, werd een zeer dringend verzoek gedaan het kunstwerk ‘Destroy My Face’ van Erik Kessels te verwijderen van een skatebaan, wat vervolgens gebeurde, ook door acties ter plaatse. Volgens kunstcriticus Hans den Hartog Jager was dat een uiting van een recent opgekomen beweging, de ‘super avant-garde’. Hans Puper vindt dat onzin. En hoe zit het in de poëzie?

“Ik heb ons ontruimd”, schrijft Sandra Roobaert en dat wat overblijft, zien wij ‘overbelicht’ terug. Dichtend droomt ze dat ‘een kunstenaar ze allebei komt huren om er installaties in te bouwen’, hergebruik van onszelf en dat wat we verzamelen. Wie dit soort woorden als schatten beschouwt, kan alles maken en voegt naar believen nog meer toe.

‘Adem’van Jef Blancke en Gerda De Preter is volgens Hettie Marzak een prachtig boek, om in te bladeren, te kijken en te genieten van de aangrijpende portretten die Blancke schilderde. ‘Maar de gedichten van Gerda De Preter verdienen het om langzaam en met aandacht gelezen te worden. Zonder grote woorden of overtrokken emoties drukken ze een veelheid aan gevoelens uit. Met of zonder de ondersteuning van de geschilderde portretten komen ze dan pas goed tot hun recht.'

Mirthe Smeets wordt vrolijk van de teksten en tekeningen van Anne-Sophie Rutsaert. ‘Ik geef geen weldoordachte boodschappen mee aan de wereld, maar denk dat ik onbewust wel een boodschap aan mezelf geef’, zegt de kleurrijke kunstenaar. Met het enthousiasme waarmee dit interview afsluit kunnen we er weer tegenaan, ‘Er is nog zo veel mogelijk. Zo veel te ontdekken, zo veel te maken...’