Meandermagazine

Marc Bruynserade over ‘Warhoofds leerdichten’ van Alain Delmotte: ‘[We zien] dat Alain Delmotte zijn vertrouwd begrip van Warhoofd niet losgelaten heeft, maar integendeel nog versterkt heeft, via de formule van de ‘leerdichten’. Twijfel, angst en onzekerheid hebben plaatsgemaakt voor het imperatief van de leerstelligheid. De leerstelligheid van de betrekkelijkheid en twijfelachtigheid der dingen.’

Als je als dichter voor je nieuwe, nog niet gepubliceerde, bundel een regel uit een lied van Bob Dylan gebruikt, zet dat de toon voor de woorden die erna komen. Hans F. Marijnissen kent de betekenis. Zijn enorme productiviteit en energie overschreeuwen soms de inhoud (nauwgezette beschrijvingen en ervaringen, telkens weer opnieuw vormgegeven), maar niemand zal hem dat kwalijk nemen.

Vijftig jaar na haar debuut brengt dichter en beeldend kunstenaar Lucienne Stassaert (Antwerpen, 1936) met ‘Intermezzo’ een zorgvuldig samengestelde en mooi verzorgde bundel uit. Eric van Loo is onder de indruk van de gedichten van de oudere dichteres: “Niet altijd door het poëtisch gehalte, maar wel door het nietsontziende zelfonderzoek dat in deze verzen is neergelegd.”

Bepaalde gedichten zijn niet meer weg te denken uit de Nederlandse literatuur. Deze aflevering neemt Redacteur Klassiekers Eric van Loo de lezer mee in een gedachte-experiment. Wat als we nog nooit van Hendrik Marsman gehoord zouden hebben? Zou zijn werk in de prijzen vallen? Zou het überhaupt opgemerkt worden?

Greta Monach (1928 - 2018) was een veelzijdig kunstenaar, onder meer fluitist en dichter. In beide disciplines gaf zij aanzetten tot vernieuwing. Zij was vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw een van de weinigen in Nederland die in de uitlopers van het dadaïsme, in de ultieme klankpoëzie, als kunstenaar haar engagement zocht en vond. Haar experimentele klankpoëzie kenmerkt zich door een nadrukkelijke manifestatie van fonetische klanken. Gedurende haar hele leven schreef zij ook traditionele poëzie. Uit die nalatenschap publiceren wij drie gedichten.

Kamiel Choi over ‘Beyond here lies nothin” van Herman Rohaert: ‘[De] bundel lijkt een poging om het bijtende zuur van het nihilisme te overwinnen door onze herinnering met de gouddraad van de liefde te verweven. (…) Ondanks de sensuele toonzetting maakt deze bundel een programmatische indruk. Esthetische, speelse zintuiglijke beelden worden afgewisseld met cryptische uitlatingen, coderingen van wat er kennelijk gezegd moet worden. Ik betwijfel of dit de bundel sterker maakt.’