Meandermagazine

Elbert Gonggrijp ‘schildert’ als het ware met woorden en tracht het geheim van de wereld om hem heen te ontfutselen of juist in al haar schoonheid te bewaren. Een zoektocht met een onvervulbaar verlangen naar heelheid en het daaraan gekoppelde heimwee. Schrijven doet hij dagelijks, het is voor hem pure noodzaak. Als ademen, dichten als een soort van ‘wordt vervolgd’.

Iris van de Wetering zegt dat ze zelden zo’n uitdagende bundel heeft mogen interpreteren als de ‘De harmonie der scheuren’ van Samuel Vriezen. ‘De bundel ademt grootsheid, met bladspiegels die de woorden de ruimte geven om te ademen.’ Ze noemt het de paradox van balans met de essentie van poezie: ‘Je losmaken van het vertrouwde, jezelf onderdompelen in het onbekende, en zo de wereld even anders leren zien.’

Het meest bekende Nederlandse gedicht, Denkend aan Holland, werd geschreven door Hendrik Marsman. De weidsheid en de rust van het landschap als een vervulling van zijn levenslange onrustige zoektocht. In het malen van de tijd vindt hij echter nergens houvast, niet in de wijzerplaat, niet in de oude Zodiac, de Dierenriem, met het door hem gevreesde teken van de Kreeft, noch in het Christelijk geloof.

Hettie Marzak bespreekt het prijswinnend gedicht 'Nee' (2013) van Mieke van Zonneveld (°1989). Een opvallend goed klinkend gedicht dat begint met een intrigerende droom en gaat over volwassen worden, rebelleren tegen het ouderlijk gezag, begeertes najagen en ontnuchterd wakker worden. 

‘Onvolledig alfabet’ van Annelie David is een eerbetoon aan haar grootmoeder. Hettie Marzak geeft aan dat de gedichten zijn voortgekomen uit herinneringen en associaties, verbonden aan taal en klank. De thema’s zijn het verlies van taal en plek met respect voor de natuur. Marzak concludeert: ‘Deze prachtige, verstilde bundel van David roept een gevoel op van weemoed, van nostalgie, van een onbestemd verlangen.’

Gerlinde Weze schrijft vanuit inlevingsvermogen, wat naast gedeeld ook draaglijk maakt. Schrijven was het enige dat haar na de dood van haar kind troost kon bieden. Door over haar dochter te schrijven bleef ze levendig. Eenvoud van vorm en klare taal past er vanzelf bij. Empathie maakt het direct. Haar gedichten leven in symbiose met muziek. Ritme en woord zoeken elkaar van nature op.