Meandermagazine

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het vijftigste gesprek, met Pieter Sierdsma, over hoe van het een het ander kwam, columns schrijven tegen het verbazend snel vergeten maar ook als methode het eigen schrijven te verbeteren, het literair klimaat en de trend om zo kunstzinnig of zo gekunsteld mogelijk te schrijven en Meander als strohalm voor veel dichters.

We starten met een nieuwe rubriek. Meander neemt het voortouw om de afstand tussen dichters en recensenten te verkleinen. Iedere twee weken behandelen we het commentaar van een dichter of een recensent. Een inleiding van Janine Jongsma.

Onlangs verscheen 'De dichter en de stad', van de Grieks-Cypriotische auteur Michalis Piërís. De bundel werd bezorgd, vertaald en van een nawoord voorzien door Hero Hokwerda. Tijd voor een gesprek over de dichter als mens en zijn hang naar waarheid, schoonheid, oprechtheid, inhoudelijkheid, kwaliteit en de drang om zonder angsten de wereld te verkennen. Het is poëzie die ‘staat’.

Jan van Gulik is enthousiast over de bundel ‘Schipperen’ van Anne Meerbergen. Een mens in disbalans gaat op zoek naar houvast en evenwicht: ‘Meerbergen weet de kwetsbaarheid die hiermee gepaard gaat in rake beelden te vangen. Het maakt de bundel lief en bovenal herkenbaar. ’

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Hélène Swarth, J.H. Leopold en Jacob Israël de Haan, gedichten die bij de ene lezer niets teweegbrengen en bij de ander alles, vol oude woorden waarvan de dichters hoopten dat zij anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot iets van nu?

Ivan Sacharov vindt dat de poëzie in het debuut van Dirk Mout, ‘Onzegbaar is het blauw’, romantisch-mistroostig oogt: ‘Ondergronds zit er in deze poëzie een flink besef van de eindigheid van dingen, een verlangen haast naar een zekere afloop.’