Recensies

De verzamelbundel ‘Voor de liefste onbekende’ van Ingmar Heytze maakt nog eens duidelijk dat hij is zeer goed in staat is om aan zijn poëzie ritme en welluidendheid mee te geven en dicht bij de adem van de spreektaal te blijven. Zijn metaforiek en inhoud zijn helder, zijn lichtvoetigheid en directheid brengen je in de ban van zijn vakmanschap.

Peter van Lier is een dichter die in staat is je blik op de werkelijkheid te veranderen. Daartoe weet hij het wit in zijn gedichten op een meesterlijke wijze te gebruiken: dat zie je het best als je een definitief gedicht vergelijkt met een eerdere versie. 'Laaglandse remedies' is zijn zesde bundel.

'New Romantics' is de tweede bundel van Michaël Vandebril. Bevat die nieuwe romantische gedichten of presenteert hij een andere vorm van romantiek? Het lijkt op het laatste. Sommige gedichten doen gewild aan, maar in de afdeling Grand Tour laat hij zien hoe goed hij is. Die gedichten zinderen van intensiteit.

In Poëzie Kort 2016/5 een bundel facebookberichten van Peter van Galen, het eerste nummer van Het Liegend Konijn in 2016, de verzamelde gedichten van de arbeider-dichter Wim de Vries en een mooi debuut van de Zuid-Afrikaanse dichter Hilda Smits.

Arnoud van Adrichem en Jan Lauwereyns zijn in ‘Het riool’ versmolten tot één goede dichter. De bundel bestaat uit negen lange gedichten met strofen van ten hoogste drie regels waaronder meerdere eenregelige met een vraagteken. Vooral die vraagtekens zuigen de lezer het gedicht in. Het achterplat vermeldt dat de literaire samenzang van de dichters afdaalt tot in de donkerste krochten en holen van onze wereld. Dat is zonder meer waar. Het is een boeiende bundel.

Tom Lanoye schreef in de NRC van 21 april dat de nabestaanden van Shakespeare bang waren dat bewonderaars hem uit zijn graf zouden stelen. Op zijn grafsteen kwam daarom een waarschuwende tekst te staan: ‘Blest the man who spares this stones / And cursed be he who moves my bones.’ Fancultuur is van alle tijden. Rick Honings schreef een bijzonder boek over negentiende eeuw: ‘De dichter als idool’. Het geeft ook een goed inzicht geeft in de fancultuur van onze tijd.

‘Wij vreemden’ is het debuut van Edward Hoornaert. Het motto van de bundel, een regel van de dichter zelf, geeft de stemming van de bundel aan : ’van de bestemming/ aanvankelijk het haperende spoor’. De poëzie is verstild, de dichter soms aarzelend en zoekend.

In deze Poëzie Kort drie bloemlezingen: de Turing-bundel 2016, bijdragen aan de site Het gezeefde gedicht en een bloemlezing over gedichten rond het thema afscheid. De respectievelijke samenstellers hebben veel aandacht besteed aan nog onbekende dichters. Hun onderlinge aanpak verschilt echter sterk. De vierde bespreking gaat over de bundel ‘Hoe het licht valt’ van Anton Endt.

‘Zes’ is een knappe bundel, maar het is de vraag of je daar als dichter blij mee moet zijn. Gomperts geeft de belevingen van een Amsterdams jongetje consistent weer, hij is knap in de weergave van zijn dromerige binnenwereld en weet binnen een gedicht tegengestelde microsferen met de bijbehorende spanningen vorm te geven. Maar raakt hij je ook? Is de bundel mooi? Intrigerend?