Recensies

'Luceberts Zoekend Oog' is een bundel essays die letterkundige Jesserun d´Oliveira schreef over het werk van de dichter. Het dichtwerk staat hierbij centraal, maar de bundel bevat ook een interview met Lucebert, daterend uit 1959. Een kijkje in het hoofd van de dichter, maar nog meer in het hoofd van de essayist.

Op 15 december publiceerden we ‘December 2015, Poëzie Kort’, maar er kwam er nog een van Ivan Sacharov. Hij bespreekt 'Seks, mystiek & urbanisatie' van Johan Wambacq en 'Stofjes op een weegschaal' van Hervé J. Casier. Zijn bijdrage hebben we ‘December 2015, Poëzie Kortst’ genoemd.

In haar essay illustreert Lut de Block haar inzichten met gedichten uit haar eigen oeuvre. Als een gedicht geschreven is – en zelfs tijdens het schrijven – begint het een eigen leven te leiden. Het is ook een uiting van liefde, een brug tussen dichter en lezer. ‘Wat je doorgeeft is het gedicht. De dichter fungeert als doorgeefluik. De lezer leest het gedicht en spiegelt er zichzelf in’.

René Smeets heeft een bloemlezing samengesteld van de poëzie die Hans Magnus Enzensberger vanaf 2003 heeft geschreven: ´Wolken, blauwige raadsels´. Hij is ook verantwoordelijk voor de vertaling. Enzensberger schrijft een volstrekt heldere poëzie. Hij observeert de wereld op een intellectuele afstand en schrijft poëzie vol ironie, met kwinkslagen en soms een pointe aan het einde van het gedicht, alsof hij enig gevoel van zwaarte wil wegnemen. Soms breekt echter de emotie door en ontstaat er zuivere lyriek.

In deze ‘Poëzie kort’ worden de volgende bundels besproken: 'En als je dan van' Nicole Teunissen, 'Punctum' van Martín Gambarotta, 'Bloedgroepen' van Geert Jan Beeckman en 'Brommers zongen onder spijkergoed' van Peter M. van der Linden.

Bestaat er een veelzijdiger kunstenaar dan Armando? Er is weinig wat hij niet heeft gedaan: schilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, en film-, televisie- en theatermaker. Zijn laatste bundel, met de intrigerende titel 'Waarom' - zonder vraagteken - , telt 21 gedichten. De titel veronderstelt een antwoord, maar is dat ook zo?

Als we het over literatuur hebben, dan is er niet alleen sprake van een tekst, maar ook van een ervaringswereld waar die tekst op betrokken is – SM in dit geval. Dan komen ook de persoonlijke smaak en opvattingen van de lezer aan de orde. Een ding is duidelijk: de sfeer van Geels gedichten is echt, die maakt de noodzaak tot het schrijven van 'Vuurmakers' invoelbaar.

In 2014 werd Charles Ducal de eerste Belgische Dichter des Vaderlands sinds de Franstalige Vlaming Emile Verhaeren (1855-1916). Op 29 januari 2014 aanvaardde hij de opdracht, die hij direct relativeerde: ‘Ontzettend veel mensen schrijven poëzie, ontzettend weinig mensen lezen ze.’ Ducal vroeg zich af of poëzie niet op sterven na dood is. De paradox dat er veel gedichten worden geschreven die niet worden gelezen, zou er volgens de dichter echter op kunnen wijzen dat ‘poëzie verre van dood of uit de tijd is.’

In een mengvorm van poëzie en proza onderzoekt Jan Lauwereyns het denkbeeld dat het schone en ware identiek zijn. Een lichaam – een verhaalpersoon - maakt een tegennatuurlijk proces door in zijn verzet tegen het overheersende denken. Zijn wij wel ons brein? Door wat worden we nu eigenlijk aangestuurd, als wij nadenken over de zin van ons bestaan en de dood: het lichaam of de geest?