Recensies

Nina Werkman heeft in de beste gedichten van Vrouwenwerk een toon die mij bevalt. Zij schrijft met een kalme nuchterheid, houdt in het persoonlijke precies zoveel distantie dat het de lezer toestaat zich betrokken te voelen en heeft daarbij voldoende zelfvertrouwen om de vorm van haar gedichten - o.a. met enkele prozagedichten - naar haar hand te zetten.

Margreet Schouwenaar schreef met Waaraan het vlees ontsnapt een gevarieerde bundel die voor meer dan de helft uit gelegenheidsgedichten bestaat. Eens te meer toont zij zich een vakvrouw. Naast de betrokkenheid op tijd en eeuwigheid valt de gerichtheid op taal op.

Met de bloemlezing De wilgen, de velden, het water - Bordeauxreeks nr. 25, weer een mooie uitgave van Liverse - behoedt Mario Molegraaf Augusta Peaux (1859-1944) voor een onverdiende vergetelheid.

Plankvrouw is de derde dichtbundel van Andrea Voigt. In elk gedicht maakt het personage Plankvrouw van alles mee. Vermakelijk om te lezen, maar wel wat flauw en gelikt.

Marianne Grootenboer schreef met Van toen en nu en héél misschien ook morgen een eerbewijs aan haar overleden echtgenoot, de musicus Peter Snoei. Met teksten, collages en tekeningen is het in alle opzichten een kleurrijk boek.

Een serenade voor mijn Shéhérazade, de negende bundel van Walter Palm, bestaat uit 52 gedichten voor zijn geliefde die hij Shéhérazade noemt: de betoverende vertelster uit Duizend-en-een-nacht die met haar prachtige verhalen de moordzuchtige sultan nieuwsgierig houdt en zich daarmee het leven redt. Palm probeert op zijn beurt zijn Shéhérazade te boeien met zijn gedichten: iedere week één, een jaar lang.

Sinds mei 2012 publiceert Jan Holtman (1969) op de site van SLA|Avier interviews met dichters. Uit de gesprekken die hij tot medio 2014 voerde, werden er tien gebundeld voor Een zweep voor eigen rug. Dat zijn die met Ingmar Heytze, F. Starik, Chrétien Breukers, Kees Engelhart, Esther Porcelijn, Jean Pierre Rawie, Jana Beranová, Ester Naomi Perquin en Delphine Lecompte, de laatste twee keer.

Uitgeverij De Harmonie bracht dichter Remco Campert (1929) en diens vriend Jeroen Henneman (1942) samen voor De Stad, een op fors formaat uitgegeven boek (een maatje meer dan A4) waarin poëzie en beeldende kunst samenkomen. Campert selecteerde uit Remco Campert Dichter (De Bezige Bij 2011) vijftien gedichten en Henneman leverde 23 prenten.

Willem van Zadelhoff toont zich in Het ei van Fabergé een vakman. Hij is niet alleen sterk in ironie, maar ook in de paradox, die goed past bij zijn thematiek: het verleden is voorgoed voorbij en tegelijkertijd aanwezig door de herinnering. Van Zadelhoff bespeelt heel verschillende registers en het is knap hoe hij daarin vorm en inhoud steeds op elkaar betrekt. Een bundel om van te genieten.