Recensies

Dat het doornemen van het Groot retorisch woordenboek, het door Paul Claes en Eric Hulses bijeengebrachte Lexicon van stijlfiguren, voor alle neerlandici en andere mensen van het vak een haast onthutsende oefening in bescheidenheid blijkt te zijn, staat in bijna alle reacties op het verschijnen ervan centraal. Wie dacht iets te weten van retorische middelen vindt bladzijde na bladzijde de bewijzen van het tegendeel: asteïsme, brachylogie, chleuasme, diasyrmus, eperotesis... , alsof er zich na de vertrouwde overzichten van Buddingh' en Lodewick, maar ook na de meer theoretisch gerichte boeken van bijvoorbeeld Mussche, Kazemier en Bronzwaer een nieuwe wereld opent.

In de Knipscheer herdrukte Tempels in woestijnen, de enige dichtbundel van Boeli van Leeuwen en vulde de uitgave aan met het verhaal Onkel Patrice. Van Leeuwens vroege gedichten getuigen van lef. Wat voor mens durft de dood in het gezicht te blaffen?

De poëzie van Monika Rinck doet denken aan haute cuisine. Niet dankzij de karigheid van de gedichten - ze zijn behoorlijk vol - maar door de manier waarop zij zijn samengesteld. Alle ingrediënten zijn met zorg samengebracht om een hechte, complete smaak te creëren. Dat gevoel van 'heelheid', van 'compleetheid' is een genot op zich. Ook zonder je druk te maken over de eventuele betekenis kun je je dankzij vertaalster Miek Zwamborn op de tekst van Honingprotocollen laten drijven.

De maarteditie van Hollands Maandblad bevestigt het constante hoge niveau van het blad. Deze maand met bijdragen van o.a. A.L. Snijders, Delphine Lecompte, Vrouwkje Tuinman, Willen Thies en Guus Luijters.

Marijke van Hooff is op bescheiden niveau een multitalent. Zij zingt, heeft enige naam als portrettist en schrijft proza en poëzie. Zij debuteerde in 1984 met Een huid van regen en schreef nadien een heel oeuvre bij elkaar. Eind vorig jaar publiceerde zij Zij die mij bewoont, een bundel die in het teken staat van haar zeventigste verjaardag.

De man die ophield te bestaan van Ingmar Heytze beschrijft geen magische gebeurtenis, geen stervensproces, maar de geboorte van een vader in al zijn facetten: de romantische, maar vooral ook de aardse en alledaagse. In heel gewone woorden raakt de dichter grote thema's aan. Gewone woorden in krachtige, kernachtige zinnen. Maar o zo invoelbaar.

Om je schouders hang ik de nachten is de debuutbundel van Myrte Leffring. De veertig gedichten kennen een nuchtere toon, die zich goed leent voor romantische onderwerpen.

Guido De Bruyn geldt als 'geheimtip in de Vlaamse poëzie'. Hij won in 2012 en 2014 de poëzieprijs CC Boontje, was tweemaal laureaat van de Klara-poëzieprijs en ook zijn verhalen werden meermaals bekroond. Zijn jongste bundel is getiteld Blakte, dat volgens het woordenboek een vlakke, bewegingsloze uitgestrektheid of een windstilte betekent. De lezer verwacht dus ingetogen poëzie die de pagina's waarop ze gedrukt werd, nauwelijks durft te beroeren uit angst deze gewijde stilte te doorbreken. De twee thema's van de bundel, afscheid en schoonheid, leunen dan ook perfect aan tegen deze windstilte.

Krijgskunst is het debuut van Brigitte Spiegeler, naast dichter beeldend kunstenaar en advocaat. De bundel heeft zeven afdelingen, die zonder uitzondering met strijd hebben te maken. Veel gedichten zijn in deze context poëticaal te lezen: het gaat om de verovering van goede poëzie. Hoe gaat haar die strijd af?